Ο Νόμος του Μέρφυ

Σύνοψη: Έπειτα από ένα ατύχημα, η Μαρία Αλίκη, μια αποτυχημένη ηθοποιός σε αναζήτηση μεγάλων ρόλων, εισέρχεται σε μία πραγματικότητα όπου καλείται να παίξει όλους τους πιθανούς ρόλους που θα μπορούσε να της έχει χαρίσει η ζωή, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές.

Πού βρίσκεται; Ονειρεύεται, πέθανε ή λιποθύμησε; Προσπαθώντας να καταλάβει τι της συμβαίνει, αλλά και να βρει την έξοδο προς την αληθινή ζωή της, η Μαρία Αλίκη βλέπει τον εαυτό της να προσπαθεί να χωρέσει σε ρόλους που μοιάζει να έχουν σχεδιάσει άλλοι για εκείνη. Πώς μπορεί να γυρίσει πίσω; Κυρίως όμως: θέλει να γυρίσει πίσω; Υπάρχει κάτι που αγαπάει στη ζωή της;

Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, με πολλά ευτράπελα, η Μαρία Αλίκη θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και θα κληθεί να απαντήσει επί της ουσίας “To be or not to be?”.

Άποψη: Μετά την τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της Ευτυχίας, ο Άγγελος Φραντζής πειραματίζεται με το είδος της screwball κωμωδίας των 30s-40s σε μια meta σινεφίλ εκδοχή που αναμειγνύει την μπουφόνικη κωμωδία με το technicolor μιούζικαλ.

Με την μούσα του, Κάτια Γκουλιώνη, καταδύεται στον ψυχισμό του ηθοποιού που αποτυγχάνει να βρει στόχο και νόημα, χαμένη σε έναν κόσμο Παραλόγου, σαν αυτό του κόσμου του Καμύ.

Μια ξένη μέσα στο ίδιο της το σώμα καλείται να επιβιώσει της πτώσης. Η Μαρία Αλίκη δεν είναι η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, αλλά η Αλίκη που δεν μένει πια εδώ. Από ένα ατύχημα/δυστύχημα (?), μπαίνει σε ένα περιβάλλον πολυσύμπαντος, που σε κάθε ένα από αυτά βιώνει έναν διαφορετικό ρόλο, μπαίνει στα παπούτσια μιας νέας γυναίκας, αλλά γυναίκας που έχει συναναστραφεί  και που ενδόμυχα συμπαθεί, μισεί ή ζηλεύει.

Άλλοτε, γίνεται η χαριτωμένα bitch ενζενί, που χαριεντίζεται με τους διαδικτυακούς της ακολούθους στον κόσμο των influencers, μια ηθοποιός που υποδύεται κωμικά η Τόνια Σωτηροπούλου στην αρχική εκδοχή της, άλλοτε γίνεται η σιωπηλή ψυχολόγος της, που πάνω της προβάλλει μητρικά απωθημένα και άλλοτε μια υπάλληλος σούπερ μάρκετ με μπόλικα παιδιά και έναν Ανδρέα Κωνσταντίνου ως πάτερ φαμίλια σύντροφο.

Η Κατερίνα Μπέη υπογράφει ένα πυκνό σενάριο πολλαπλών αναφορών για τον κόσμο του θεάματος, της θέσης του ηθοποιού μέσα σε αυτό, αλλά και τον κοινωνικό της ρόλο ως γυναίκας που καλείται να ανταπεξέλθει της απώλειας της μητέρας, της άνοιας του πατέρα, της δικής της εκούσιας ή επίκτητης θέλησης για οικογένεια και φυσικά οι σχέσεις της με τους συντρόφους της,

Εύκολα χάνεται κάπου ο μίτος μέσα στα πολυσύμπαντα και καταλήγει να επαναλαμβάνει ρυθμικά μεν, συνεχώς δε, τα ίδια μηνύματα, που είχαμε αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή, Είναι σαν το σχόλιο του Χατζιδάκι για τον πρώτο δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου «ωραία η μουσική σου αλλά την εμπεδώσαμε».

Η Κάτια Γκουλιώνη είναι μια καλή πρωταγωνίστρια και στην κωμωδία, μετά τα δράματα που έκανε με τον Φραντζή, ενώ αποκάλυψη (ή όχι και τόσο καθώς είναι σπουδαίος ηθοποιός) είναι ο Μαρκουλάκης στην πιο επιτυχημένα κωμική ερμηνεία της ταινίας.

Ίσως το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του Νόμου του Μέρφυ είναι και το πιο αλλόκοτο, το μιούζικαλ τμήμα του τέλους στο οποίο η ηρωίδα αποκαμωμένη από τα ταξίδια της σε ρόλους, βιώνοντας το όνειρό της ως εφιάλτη να συνεργαστεί με τον σπουδαίο ηθοποιό, Νίκο Κουρή (σε μια αστεία διακωμώδηση του ναρκισσιστικού εγώ του ηθοποιού), καταλήγει αν όχι να βρει νόημα, τουλάχιστον να βρει κάποιες εξηγήσεις, γιατί ακόμα και αν ο νόμος λέει ότι αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει, σημασία έχει να βρίσκεις την χαρά και την αποδοχή μέσα στο χάος, ο κατεξοχήν ορισμός του θεάτρου και του σινεμά του Παραλόγου.