Ο λαβύρινθος του Πάνα (2006)

Σύνοψη: Η εντεκάχρονη Οφέλια πηγαίνει με την μητέρα της να ζήσει στο σπίτι του σαδιστή φαλαγγίτη πατριού της, στον επίλογο του Ισπανικού εμφύλιου. Σύντομα, θα ανακαλύψει δίπλα στο σπίτι έναν μαγικό κόσμο με παράξενα πλάσματα που την καλούν να γίνει η πριγκίπισσα τους.

Άποψη: Ο Λαβύρινθος του Πάνα, του Μεξικανού Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (The Shape Of Water) είναι μια ταινία τόσο γεμάτη με φαντασία, ποιητικότητα, ρεαλιστική σκληρότητα, προσοχή στη λεπτομέρεια και άψογες ερμηνείες, που θα ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσει περισσότερο. Αλλά η δεύτερη φορά που την είδα, μετά την πρώτη προβολή το 2006, επιβεβαίωσε την αρχική εντύπωση: Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, αλλά κάπου ανάμεσα στις ρωγμές της, κύλησε και έφυγε αυτό το κάτι που θα την έδενε και θα την έκανε πραγματικά σπουδαία.

Ο πατριός της Οφέλια, είναι ο Λοχαγός Βιδάλ, ένα σαδιστικό κτήνος, που πολεμά τον τελευταίο θύλακα του ηττημένου Δημοκρατικού Στρατού. Το  μόνο που τον νοιάζει, είναι να του γεννήσει η νέα του γυναίκα – η μητέρα της- τον πολυπόθητο διάδοχο. Η μητέρα της έχει μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, που την περιορίζει στο κρεβάτι, ανήμπορη να βοηθήσει όσο θα ήθελε την κόρη της στο νέο τους περιβάλλον.

Τότε η Οφέλια, ανακαλύπτει νεράιδες, έναν λαβύρινθο, μαγικές πόρτες και έναν εντυπωσιακό και αινιγματικό Φαύνο που της λέει ότι είναι η χαμένη τους πριγκίπισσα. Όχι, δεν υπάρχει ο Πάνας στην ταινία, μόνο ο Φαύνος.

Όσο η Οφέλια εξερευνεί αυτό το μαγικό μέρος (ή παίζει με τη φαντασία της), ο Ντελ Τόρο, παίρνει το πόδι από το φρένο και μας προσφέρει έναν καταπληκτικό κόσμο, γεμάτο αστείρευτη φαντασία: Μαγικά βιβλία, τεράστιους φρύνους, μαγεμένα δέντρα, και φυσικά την φοβερή σκηνή με το αμίλητο τέρας μπροστά στο τεράστιο τραπέζι με τα φαγητά, που έχει τα μάτια στις παλάμες. Ακόμη και αν δεν έχετε δει την ταινία, αυτή τη σκηνή κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σας. Όσο η Οφέλια βρίσκεται εκεί, ο χρόνος δείχνει να σταματά, όπως πρέπει σε όλες τις ταινίες που σε βάζουν «μέσα τους»

Αλλά, το πρόβλημα του Λαβύρινθου είναι ότι η φιλοδοξία του Ντελ Τόρο είναι μεγαλύτερη και από την φαντασία του, και μας πετά συχνά έξω από το παραμύθι, για να συναντήσουμε την απάνθρωπη πραγματικότητα του Φασισμού, με βασανιστήρια, κανονικά και ψυχολογικά, μίσος και οργή. Προσπαθεί να χωρέσει δύο ταινίες σε μία και θέλει όχι μόνο να ακολουθήσουμε το ρυθμό, αλλά και να ταυτιστούμε με όλες τις αναφορές και τις αλληγορίες που θέλει να μας επιβάλλει για το κακό, την λύτρωση, το καθήκον και τη θυσία.

Όλα από μόνα της είναι πρώτης τάξης. Όλα μαζί, μοιάζουν με ένα φαϊ που έχει ίσες δόσεις αλάτι με ζάχαρη. Ο Λαβύρινθος είναι μια μαγευτική ταινία, αλλά με τίποτε το αριστούργημα που οι περισσότεροι πίστεψαν ότι είναι.