Σύνοψη: Όταν ο Τζον, ένας τριανταπεντάχρονος χήρος διαγιγνώσκεται με μονάχα λίγους μήνες ζωής, προσπαθεί να βρει μια καινούργια, τέλεια οικογένεια για τον μόλις τριών χρονών γιό του, αποφασισμένος να τον προστατεύσει από την φριχτή πραγματικότητα, όταν εκείνος θα έχει πια φύγει. Παρά την αρχική του σιγουριά. Ο Τζον σταδιακά αρχίζει να γεμίζει αμφιβολίες σχετικά με το τι ψάχνει σε μια τέλεια οικογένεια.

Πως μπορεί να κρίνει ποια είναι η ιδανική οικογένεια από μια σύντομη συνάντηση; Ξέρει αρκετά καλά το παιδί του, ώστε να κάνει μια τέτοια επιλογή γι’ αυτόν; Καθώς ο Τζον αγωνίζεται να βρει μια σωστή απάντηση, φτάνει στο σημείο να εξετάσει επιλογές που δεν θα σκεφτόταν ποτέ.

Άποψη: Eπιτέλους, ένα δράμα, βαρύ στον πυρήνα του, που ποτέ δεν γίνεται αφόρητο και διδακτικό μελό, ούτε στιγμή. Και όταν συναντάς μιας τέτοια ταινία, την απολαμβάνεις, τη νιώθεις, την ακούς.

Ο Ουμπέρτο Παζολίνι (παραγωγός του «Full Monty» και σκηνοθέτης του «Still Life») διάβασε στην εφημερίδα την αληθινή ιστορία ενός ετοιμοθάνατου νεαρού πατέρα που επισκεπτόταν με το γιο του ανάδοχες οικογένειες για να του βρει το ιδανικό σπίτι και αποφάσισε να κάνει την ιστορία, ταινία.

Και κατάφερε να στήσει ένα ταπεινό και μετρημένο φιλμ που μιλά τόσο για την πατρική στοργή (και αγωνία), αλλά και για το γαμώτο που ένας νέος άνθρωπος θα φύγει τόσο νωρίς.

Χωρίς μελοδραματικά (να τη πάλι η λέξη που απεχθάνομαι, εκτός και αν το μελό το σκηνοθετεί ο Αρονόφσκι και μόνο αυτός) ζουμ της κάμερας στον πρωταγωνιστή, χωρίς απότομες αυξήσεις του volume στις «υποσχόμενες» δραματικά στιγμές, χωρίς να φωνάζει την ασθένεια του πατέρα.

Κάποιοι μορφασμοί πόνου από τον πραγματικά πολύ καλό, λιτό και απέριττο Τζέιμς Νόρτον (που δεν μπορώ να τον θυμηθώ σε καλύτερη ερμηνεία) που μιλά με τις ματιές του, άλλοτε στοργικές και άλλοτε απεγνωσμένες και το ζεστό του χαμόγελο για το τρίχρονο ανθρωπάκι που μεγαλώνει και πασχίζει να του μάθει όσα περισσότερα μπορεί και να αφήσει την παρακαταθήκη του για μετά που θα λείπει από τη ζωή του. Και πλάι του, συντονισμένος, ο 6χρονος Ντάνιελ Λάμοντ (που υποδύεται 3χρονο στην ταινία), με μελαγχολικές ματιές που σου κόβουν την καρδιά στα δύο, κρατά σφικτά το χέρι του μπαμπά του που λατρεύει σε μια υπόκωφη συμμαχία: «Δεν θέλω να υιοθετηθώ», του λέει κάποια στιγμή και του κόβει την ανάσα.  

Την σχέση τους ο Παζολίνι την τοποθετεί μέσα σε ένα διακριτικό κοινωνικό πλαίσιο και μέσα από τις συνεντεύξεις με τις πιθανές ανάδοχες οικογένειες, σκιαγραφεί με απόλυτη καθαρότητα τις παθογένειες της μέσης βρετανικής αστικής τάξης. Τι ωραίο εύρημα και αυτό.

Μια ταινία γεμάτη αξιοπρέπεια που όσο γράφω το κείμενο, τόσο την σκέφτομαι και η τελική βαθμολογία προκύπτει μεγαλύτερη από αυτή που είχα στο μυαλό μου αρχικά.

Και αυτό μου συμβαίνει πολύ σπάνια.

Πρώτη δημοσίευση: 13 Ιαν. 2022, 03:28
Ενημέρωση: 20 Ιαν. 2022, 11:31
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Nowhere special
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
96
Εταιρία διανομής: 
Release: 
13 Ιανουαρίου 2022

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos