Non-stop

Μια χαρά περιπέτεια!

Δύο πρωταγωνιστές μας έχουν μείνει για να βλέπουμε που και που μια περιπέτεια της προκοπής, με το σωστό ξύλο, το κατάλληλο κυνηγητό, τις δόσεις αδρεναλίνης που χρειάζονται, τις προβλεπόμενες (τσακωμένες με τον ρεαλισμό) σεναριακές αφέλειες που διασκεδάζουν αποενοχοποιημένα, τον ήρωα κομψό, ατάραχο, με ύφος "δεν μπλέκεις μαζί μου", ατακαδόρο, να δέρνει με στυλ και να μην καταντά γραφικός.

Ο Τζέισον Στέθαμ και ο Λίαμ Νίσον.

Και αν ο πρώτος είναι πιο brutal και έχει δομήσει ολόκληρη την καριέρα του πάνω σε αυτό το μοτίβο και τον περιμένουμε κάθε χρόνο, ο δεύτερος είναι σαφώς πιο εκλεπτυσμένος, παίζει το macho παιχνίδι σχεδόν μια πενταετία (από το πρώτο "Taken") και είναι και λίγο καλύτερος ηθοποιός.Με τη μόνη διαφορά ότι αυτός προαναγγέλει τι θα κάνει στον "κακό" με εκείνη την στομφώδη θεατρική προφορά του. Και οι μπουνιές του πονάνε το ίδιο.

Το "Non-stop" είναι πολύ καλύτερο από την προηγούμενη συνεργασία των Σερά/Νίσον, το υπερεκτιμημένο και προβλέψιμο "Unknown", με τον σκηνοθέτη να προσπαθεί να δώσει και μια δόση χιτσκοκικής ασάνς (μέχρι και ανατροπή έχουμε στο φινάλε, μη φανταστείτε επιπέδου... 6ης αίσθησης, αλλά αξιοσέβαστη), αλλά αυτό που τελικά τον δικαιώνει είναι το σωστό μοντάζ του, η πολύ καλή αίσθηση ρυθμού, τα καλογυρισμένα μπουνίδια.

Τελείωσαν οι μπύρες; Πιάσε μια παγωμένη.

Απόστολος Κίτσος