Οι νεκροί ανασταίνονται και επιτίθενται στους ζωντανούς. Μία νεαρή μαζί μεάλλους επιζώντες ταμπουρώνονται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι για να γλιτώσουντη μανία των σαρκοφάγων ζωντανών νεκρών.
Η ταινία είναι μια παραβολή. Το σπίτι αποτελεί μια μικρογραφία του κοινωνικού συνόλου, ενός μικρόκοσμου υπό την απειλή της εξαφάνισης. Το φιλμ λειτουργεί ως μια εξεταστική μάτια αυτού του μικρόκοσμου, μια κοινωνιολογική μελέτη που επικεντρώνεται εξίσου στο φύλο, τη φυλή και τις ηλικίες των ηρώων. Το σπίτι και οι ιδιοκτήτες του αντιπροσωπεύουν τις Η.Π.Α. που δεν αποδέχονται την ένταξη του έγχρωμου πληθυσμού, συμβολικά αποτυπωμένου από τον μαύρο άντρα. Εκείνος, επειδή είναι απομονωμένος, είναι και ο πιο καλά «εξοπλισμένος» για να επιβιώσει. Οι ήρωες μας ενημερώνονται για την κατάσταση έξω από το σπίτι και περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο μπροστά στην τηλεόραση. Οι σκηνές αυτές αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα μια κοινωνία εξαρτημένη από τα Μ.Μ.Ε.
Η κεντρική ιδέα είναι απλή. Επτά άνθρωποι, ένα σπίτι, αμέτρητα ζόμπι. Για να γλιτώσουν οι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν. Περίπου όπως προσπαθούν να συνεργαστούν οι διαφορετικές κοινωνικές τάξεις για να αντιμετωπίσουν έναν κίνδυνο, η όπως θα πρέπει να συνεργαστούν τα έθνη, σε πιθανότητα παγκόσμιας απειλής. Με την πραγματιστική, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγισή της, η ταινία αγγίζει τα προβλήματα που απασχόλησαν την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ‘60: πολιτική αναταραχή, ρατσισμός, φόβος για τον όχλο, κλπ.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων