Μια Τετάρτη του Μαϊου

Σύνοψη: Βρισκόμαστε στο Ιράν την Τετάρτη 9 Μαΐου. Ένας μεσήλικας άντρας βάζει σε μια εφημερίδα ότι θα δώσει σε έναν από τους αιτώντες ένα μεγάλο ποσό για οικονομική βοήθεια. Τα χρήματα θα πάνε σε κάποιον που υποφέρει.

 Αμέσως κάτω από το γραφείο που ο άντρας έχει επιλέξει για να γίνει η διαλογή των αιτήσεων, επικρατεί το αδιαχώρητο από κάθε λογής κόσμο που θέλει να κάνει αίτηση για τα χρήματα. Πολυάριθμοι άντρες αλλά κυρίως γυναίκες θα περάσουν την πόρτα του γραφείου και ο άντρας θα ακούσει τις δραματικές ιστορίες τους, έχοντας σαν στόχο να επιλέξει έναν από όσους έχει δει και να του δώσει τα χρήματα, με την αστυνομία να επεμβαίνει και να συλλαμβάνει προσωρινά τον άντρα λόγω του τεράστιου πλήθους που έχει μαζέψει.

Άποψη: Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ιρανού σκηνοθέτη Vahid Jalilvand από το 2015 προσγειώνεται σήμερα στην Ελλάδα από την Ama Films και αν κάποιος απορεί γιατί, καταρχάς είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2015, στο τμήμα των Οριζόντων, κερδίζοντας το βραβείο FIPRESCI, της ένωσης κριτικών κινηματογράφου, ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 2017, σκηνοθέτησε την δεύτερη ταινία μυθοπλασίας (είχε ήδη εμπειρία από τηλεόραση και ντοκιμαντέρ), το αξιέπαινο κοινωνικό δράμα No Date, No Signature που είχε προβληθεί στην χώρα μας και είχε δεχτεί πολύ θετικά σχόλια, πέραν του ότι ήταν η πρόταση του Ιράν για το Όσκαρ ξενόγλωσσης εκείνη την χρονιά.

Έτσι λοιπόν τώρα επιστρέφουμε στην πρώτη του ταινία, που πράγματι δεν δείχνει τόσο ώριμη σκηνοθετικά και τόσο ευθεία στα σχόλια της, όσο η δεύτερη ταινία του, παρότι για σκηνοθετικό ντεμπούτο διακρίνονται πολλές σκηνοθετικές αρετές, όπως να κατορθώνει με λίγους στην ουσία χαρακτήρες να πλάθει ένα σενάριο μέσα από το οποίο περνάνε πολλές αρχές και αξίες της κοινωνίας στην οποία ζει.

Στο No Date, No Signature εξετάζει το ζήτημα των ευθυνών, ενώ στο Μια Τετάρτη του Μαΐου επιχειρεί κάτι καθολικότερο. Μέσα από την ιστορία αυτού του άντρα που ακούει τις προσωπικές ιστορίες, να αναδείξει όλη την ιρανική κοινωνία.

Σε αυτό δυστυχώς στέκεται ανεπαρκής, μιας και εξαντλείται σε μια αρκετά ηθικιστική και κάπως επιδερμική παρουσίαση ζητημάτων, αντί να το μικρύνει και να το μεταφέρει σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Η ιστορία ήδη από τα μέσα αρχίζει κάπως να κουράζει και να χάνει το ενδιαφέρον της, σε αντίθεση με την δεύτερη ταινία που ήξερε πώς να υφάνει την ιστορία, σαν άλλος Farhadi και να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή.

Εδώ η ιστορία μοιάζει να μην έχει απόλυτη συνοχή στο μυαλό του δημιουργού του, ή αυτό που ήθελε να περάσει να μην είναι εν τέλει αυτό που κατατέθηκε.