Σύνοψη: Ο Ματιέ (Γκιγιόμ Κανέ) είναι ένας επιτυχημένος κινηματογραφικός ηθοποιός που ενώ ετοιμαζόταν να κάνει την πρώτη, πολυπόθητη εμφάνισή του στο θεατρικό σανίδι, τα παρατάει όλα και φαίνεται να βρίσκεται σε υπαρξιακό τέλμα.
Έτσι, αποφασίζει να πάει για θαλασσοθεραπεία σε μια μικρή πόλη στις ακτές της Γαλλίας, όπου ζει η Αλίς (Άλμπα Ρορβάχερ), με την οποία είχε σχέση που έληξε πριν από 16 χρόνια. Οι δυο τους θα συναντηθούν ξανά και το παρελθόν θα εισβάλει στο παρόν τους.
Γνώμη: Τι ήρθε πρώτο; Το κινηματογραφικό είδος ταινιών που δυο πρώην συναντιούνται μετά από χρόνια ή οι αντίστοιχες ονειροπολήσεις που όλοι έχουμε λίγο πολύ κάνει σχετικά με μια τέτοια είδους συνάντηση στην πραγματική ζωή;
Η επιστροφή ενός σημαδιακού ατόμου από το παρελθόν είναι ένα πεδίο που προσφέρει πρόσφορο έδαφος για προβληματισμούς γύρω από τη φύση του έρωτα, το πέρασμα του χρόνου και τα γνωστά “what if…” ερωτήματα που προκύπτουν σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Κι εκεί που νομίζεις ότι αυτοί οι προβληματισμοί έχουν εξαντληθεί μέσω των δεκάδων ταινιών που έχουν φτιαχτεί με βάση την επανένωση δύο πρώην συντρόφων, εμφανίζονται που και που ταινίες σαν το “Μαζί Ξανά” του Στεφάν Μπριζέ, το οποίο δεν μπορεί μεν να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας ούτε επανεφεύρει τον τροχό, καταφέρνει όμως να σε παρασύρει και να σου μεταφέρει τα συναισθήματα των δύο ηρώων του.
Ο Μπριζέ θέτει τη δράση σε μια λουτρόπολη της Γαλλίας (κάτι σαν τα δικά μας Λουτρά Αιδηψού, αλλά στο πιο γραφικό), φωτογραφημένη με έναν μελαγχολικό τρόπο που την κάνει να μοιάζει ήδη σαν ανάμνηση, και δημιουργεί ένα χαμηλών τόνων αλλά υψηλής τρυφερότητας ρομάντζο που ποντάρει στη χημεία των Γκιγιόμ Κανέ (“Αγάπα με, αν τολμάς”) και της Άλμπα Ρορβάχερ (“Ευτυχισμένος Λάζαρος”) και κερδίζει την καρδιά του θεατή, χωρίς φλυαρίες ή μελοδραματισμούς.
Ειδική μνεία θα πρέπει να δοθεί στην Ιταλίδα Ρορβάχερ, η οποία είναι η συναισθηματική άγκυρα της ταινίας, με κάθε κίνηση και βλέμμα της τόσο προσεκτικά μελετημένα που καταφέρνουν να πούνε πολλά περισσότερα απ’ αυτά που προσπαθεί να κρύψει ο χαρακτήρας της.
Το “Μαζί Ξανά” δεν επιχειρεί μια ανατομία των διαπροσωπικών σχέσεων, συνεπώς αν περιμένετε διάλογους που κόβουν σαν μαχαίρι στην παράδοση ταινιών όπως το “Before Trilogy” του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, δεν θα τους βρείτε εδώ. Ο Μπριζέ ενδιαφέρεται περισσότερο γι’ αυτά που δεν λέγονται με λέξεις, αλλά με ένα άγγιγμα. Κι η ταινία του μοιάζει με ένα χάδι, τόσο προς τους πρωταγωνιστές της όσο και προς τους θεατές.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων