The Matrix Resurrections

Σύνοψη: Επιστροφή σε έναν κόσμο με δύο πραγματικότητες. Η μία είναι η καθημερινότητα. Η άλλη κρύβεται πίσω της. Για να ανακαλύψει αν η δική του πραγματικότητα υφίσταται ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, για να γνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, ο κύριος Άντερσον (Κιανού Ριβς) πρέπει να ακολουθήσει ξανά τον λευκό λαγό. Και αν ο Τόμας ή ο Νίο έχει μάθει κάτι καλά, είναι ότι αυτή η επιλογή, ακόμα κι αν είναι ψευδαίσθηση, είναι ο μόνος τρόπος για να βγει ή να μπει στο Matrix.

Φυσικά, ο Νίο ξέρει ήδη τι πρέπει να κάνει. Αυτό που δεν ξέρει ακόμα είναι ότι το Matrix έχει ισχυροποιηθεί και έχει γίνε πιο επικίνδυνο από ποτέ. Όλα αυτά του θυμίζουν κάτι. Déjà vu.

(ακολουθούν SPOILERS)

Η τέταρτη συνέχεια του Matrix, 18 χρόνια μετά το τρίτο μέρος (στο οποίο όλοι κάναμε delete), ήταν σίγουρο πως θα προκαλέσει συζητήσεις. Για εμάς τους φανατικούς της πρώτης ιστορικής ταινίας του 1999, η μόνη ερώτηση είναι αν αξίζει ή όχι. Μια χαρά περάσαμε!

Πόση ανάλυση να κάνεις σε μια ταινία που το... χάος ορίζει τα πάντα; Είναι reboot ή σίκουελ; H Λάνα Γουατσόφκι το έγραψε σαν συνέχεια, το γύρισε ως reboot. Αλλά δεν βλέπουμε και πως αλλιώς να το έκανε. Δεν έχει δώσει δα και δείγματα τεράστιου ταλέντου τα τελευταία 20 χρόνια.

Τα μειονεκτήματα των δύο συνεχειών είναι ξανά εδώ, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Το στόρι είναι πιο... γήινο, το ερώτημα παραμένει "είναι ή όχι το Matrix αληθινό".

Η έναρξη είναι ιδανική. Ο Τόμας Αντερσον είναι διάσημος δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών με το opus magnum να παραμένει το... Matrix. Η εταιρεία τον καλεί να κάνει ακόμα μια συνέχεια, παρά την αντίθετη άποψη που έχει. Η Λάνα στήνει εκεί μια απολαυστική σεκάνς υπό τους ήχους του "White Rabbit" με ευθείες αναφορές στην βιομηχανία του θεάματος, μια αυτοπαρωδία των reboot, απλή, γρήγορη, ειρωνική και χωρίς να θέλει καμία εξήγηση. Pure fun!

Ο Κιάνου δεν έχει αλλάξει καθόλου και είναι ξεκάθαρο πως χωρίς την μόνιμη νεότητά του, σίκουελ δεν θα βλέπαμε. Πέρα από το γεγονός ότι όλοι μας τον συμπαθούμε, ξαναθυμάται ξανά τον καλύτερο ρόλο του, καθώς υπήρχε φόβος το "πνεύμα" του John Wick να κυριαρχήσει. Εδώ ξεκινά ως ένας μεσήλικας ουσιαστικά σε κατάθλιψη με την καθημερινή λούπα της ζωής του να αποτελεί μεν μέροις της πλοκής αλλά και έναν συμβολισμό που διαπερνά ολόκληρη την τετραλογία.

Ενα ακόμα ερώτημα είναι πως θα δεχτούν την ταινία οι νέοι. Το θέμα είναι αν έχουν δει ή όχι την πρώτη ταινία. Αν όχι, μέγα μπέρδεμα, ελάχιστη υπομονή, πάμε παρακάτω. Για εμάς τους 40, 45, 50 είναι νοσταλγική και βγάζει νοήμα. Οι βασικοί ήρωες έχουν μεγαλώσει και ψάχνουν το νόημα στην βαρετή ζωή τους. Ζούμε και εμείς το ίδιο (όχι ακριβώς) deja-vu με τους πρωταγωνιστές, με συνεχής σκηνές από τις πρώτες ταινίες αλλά το παρελθόν είναι εδώ για να καθορίσει το τώρα. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει η ιστορία κανενός μας.

Τα μείον είναι η διάρκεια (135 λεπτά) αλλά θα μπορούσε να διορθωθεί αν οι σκηνές δράσεις ήταν πρωτότυπες (πόσο κουνγκ φου να αντέξεις;) και η επιστροφή στην πρώην Ζάϊον δεν είναι βαρετή όπως η Τζέιντα Πίνκετ-Σμιθ. Eιδική μνεία στην συμμετοχή της Κριστίνα Ρίτσι για ακριβώς 20 δευτερόλεπτα και 2,3 ατάκες.

Εχει στιγμές που δεν βγάζουν νόημα αλλά το στόρι στοχεύει στο συναίσθημα, και εκεί πετυχαίνει διάνα. Ο λόγος είναι απλός: η χημεία και το love story Kιάνου και Κάρι-Αν, του Νίο και της Τρίνιτι.

Kαι το τελευταία 20λεπτο. Η σκηνή καταδίωξης με τους δυο τους πάνω στη μηχανή, το ξημέρωμα πάνω στην ταράτσα, και οι δυο τους εκεί ψηλά!

Τι άλλο θες; Wake up!