The leisure seeker

Σύνοψη: Ένα ζευγάρι ξεκινά ένα αξέχαστο ταξίδι από τη Βοστόνη ως το σπίτι του Ernest Hemingway στο Key West, κατά τη διάρκεια του οποίου ξανά ανακαλύπτουν την αγάπη τους για ζωή καθώς οι εκπλήξεις δεν σταματούν.

Άποψη: Ο John (Donald Sutherland) είναι ένας συνταξιοδοτημένος καθηγητής Αγγλικών που προτού νοσήσει από άνοια ήταν σε θέση να απαγγείλει απ’ έξω ολόκληρα αποσπάσματα από τα έργα των Hemingway και Melville. Η γυναίκα του Ella (Helen Mirren), η οποία παρά την ασθένεια της παραμένει κοινωνική και ευχάριστη, καθώς βλέπει τον άντρα της μέρα με τη μέρα να χάνει τον ευατό του προτείνει να κάνουν ένα ταξίδι με το βαν τους, το οποίο ονομάζουν leisure seeker, από το σπίτι τους στη Μασαχουσέτηστο ως τη Φλόριντα προκειμένου να επισκεφθούν το σπίτι που έμενε ο Hemingway που τόσο θαυμάζει ο άντρας της. Ενώ τα ενήλικα παιδιά τους, Will (Christian McKay) και Jane (Janel Moloney), προβάλλουν αντιρρήσεις το ζευγάρι ξεκινά ένα ταξίδι το οποίο φέρνει στην επιφάνεια τα προβλήματα της σχέσης τους και τους καλεί να σώσουν τη σχέση τους, ανακαλύπτοντας ξανά την αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Michael Zadoorian, το The Leisure Seeker είναι μια κλασσική ταινία road trip και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της, ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό. Το σενάριο, γεμάτο κλισέ και σεναριακές ευκολίες, είναι τόσο προβλέψιμο που καταλήγει βαρετό, ενώ είναι εμφανής και οι ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, όπως η ανεξερεύνητη σχεδόν σχέση μεταξύ του John και της Ella με τα παιδιά τους ή το πως τα έχει επηρρεάσει η ασθένεια των γονιών τους, οι οποίες απλά προσδίδουν στην απογοήτευση του θεατή. Με όλους ανεξαιρέτους τους χαρακτήρες να είναι ανεπαρκώς γραμμένοι, να φαντάζουν περισσότερο καρικατούρες παρά σαν αληθινοί ήρωες, και την ασθένεια τους να είναι το μόνο που μπορεί να συγκινήσει τον θεατή, είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να επενδύσει συναισθηματικά στη ταινία άρα και να έχει πάνω του κάποιο αντίκτυπο.

Ακόμα και η σκηνοθεσία της ταινίας, που την υπογράφει ο βετεράνος Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Virzì στην πρώτη του απόπειρα σε αγγλόφωνη ταινία, φαντάζει αρκετά πρόχειρη και άγαρμπη, δυσκολευόμενη να κρατήσει ένα σταθερό tempo με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές που η αφήγηση κρεμάει ένω άλλες, συναισθηματικά φορτισμένες, καταλήγουν να μεταφράζονται στα μάτια του θεατή ως παράφωνες κορώνες. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει ασύνδετο, ως μια αδύναμη προσπάθεια να παραχθεί μια ταινία που θα έχει και δεύτερες αναγνώσεις, με σκηνές που προσπαθούν να την δέσουν με το πρόσφατο παρελθόν, όπως η σκηνή όπου ο John καταλάθος βρίσκεται σε μια συγκέντρωση υπέρ του Trump (πριν την εκλογή του ως πρόεδρος της Αμερικής), αλλά παρόλαυτα θα παραμένει ανάλαφρη, πράγμα που δυστυχώς δεν καταφέρνει μένοντας στη μνήμη του θεατή μονάχα ως μια ταινία με μπερδεμένη ταυτότητα.

Παράλληλα ο σκηνοθέτης αποφασίζει να αφήσει ελάχιστα στην ερμηνεία του θεατή και του υποδυκνύει, ακόμα και με τη χρήση της μουσικής οι στίχοι της οποίας κάθε φορά λένε ακριβώς όσα προσπαθεί να μεταφέρει η σκηνή, πως πρέπει να αισθανθεί και σε τι συμπεράσματα οφείλει να καταλήξει. Οι Sutherland και Mirren δεν είναι σε θέση να σώσουν την ταινία, η οποία δεν τους αφήνει το παραμικρό περιθώριο να ξετυλίξουν το μεγάλο ταλέντο, που επανηλλειμένως και οι δύο έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν, και αντ’ αυτού τους περιορίζει σε ρόλο κυρίως εκτελεστικό.

Το The Leisure Seeker, δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει στο είδος των road trip ταινιών και προσπαθεί να αναπληρώσει για αυτό με εύκολους συναισθηματισμούς. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει, καταλήγοντας ως ένα μελανό σημείο στη φιλμογραφία, των κατά τα άλλα σπουδαίων, Mirren και Sutherland.