The last rifleman

Σύνοψη: Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο Άρτι Κρόφορντ εγκαταλείπει κρυφά τον οίκο ευγηρίας όπου έμεναν για να παραβρεθεί στην Γαλλία για την γιορτή των 75 χρόνων από την Απόβαση στην Νορμανδία, στην οποία συμμετείχε.

Άποψη: Για το 2023 πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Πιρς Μπρόσναν παρουσίασε μία ποικιλία ρόλων: από το rom-com “The Out-Laws”, στο “Fast Charlie” όπου υποδύεται έναν πληρωμένο δολοφόνο και τώρα στο “The Last Rifleman” αποδεικνύει πως ακόμα έχει αντοχές, παρά τα 70 του χρόνια, και αν μη τι άλλο πως του αρέσει να μεταμορφώνεται. Μάλιστα, η τελευταία μεταμόρφωσή του σε 92χρονο βετεράνο πολέμου ήταν πολύ επιτυχημένη και σε εμφάνιση αλλά και στην ερμηνεία του ίδιου.

Εμπνεόμενοι από την αληθινή ιστορία του Μπερνάρντ Τζόρνταν, ο σκηνοθέτης Τέρι Λόαν “Mickybo and Me” και ο σεναριογράφος Κέβιν Φιτζπάτρικ στήνουν μία περιπέτεια on the road που φέρεται εις πέρας χάρη στην εγρήγορση και την εξυπνάδα του πρωταγωνιστή της. Ο Άρτι είναι ένα βήμα μπροστά από όλους και προλαβαίνει καταστάσεις πριν αυτές προκύψουν, χωρίς ωστόσο να αγχώνεται για αυτές.

Ο Μπρόσναν φαίνεται εντελώς αφοσιωμένος στο να πείσει για την ηλικία του Άρτι και το κατορθώνει με συγκεκριμένη κινησιολογία και ομιλία που ταιριάζει σε έναν χαρακτήρα 92 χρονών.

Βέβαια, η προσέγγισή του έδωσε στον χαρακτήρα του Άρτι μία αδυναμία στο να εκφραστεί κατάλληλα και ανάλογα με την εκάστοτε διάθεση της ταινίας.

Αντίθετα, στο “The Great Escape”, που έκανε επίσης πρεμιέρα το 2023 και πραγματεύεται την ίδια ιστορία, ο Μάικλ Κέιν είχε πολύ πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις που χρωμάτιζαν τις σκηνές και δεν είχαν την «μουδιασμένη» αίσθηση του Μπρόσναν.

Παρόμοια, ενώ οι προσπάθειες για να γίνει το κλίμα πιο ευχάριστο και αστείο έγιναν, το σενάριο τελικά δεν έδωσε την ευκαιρία για μία ταινία με προσωπικότητα που θα την ξεχώριζε ενδεχομένως από μία παραγωγή όπως το “The Great Escape” που ασχολήθηκε με την ίδια ιστορία.

Το ταξίδι στο παρελθόν του Άρτι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μερικές αναμνήσεις, οι οποίες από την αρχή προϊδέαζαν για κάτι παραπάνω όμως τελικά δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους.

Επιπλέον, πέραν του πρωταγωνιστή που του δόθηκε ένα υποτυπώδες παρελθόν, οι υπόλοιποι χαρακτήρες υπήρχαν αποκλειστικά για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες καταστάσεις και η παρουσία τους ήταν μετά βίας αισθητή.  

Συνολικά, η ταινία άφησε την αίσθηση ότι δεν αναπτύχθηκε επαρκώς και με ένα συγκεκριμένο πλάνο κατά νου. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Μπρόσναν (που και αυτές έπεσαν λίγο στο κενό) να αναδείξει το φιλμ, κανένα δράμα δεν υπήρχε εδώ και καμία συγκίνηση.