Kill the messenger

Πολιτικό θρίλερ και διδακτισμός παλαιάς κοπής

Πρόκειται για μια αληθινά συναρπαστική ιστορία των 90s, αυτή του Γκάρι Ουέμπ που δουλεύοντας σε μια μικρή περιφερειακή εφημερίδα, αποκάλυψε τις διασυνδέσεις των μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α. με διαβόητους έμπορους ναρκωτικών της Νικαράγουα.

Παρά λοιπόν το γεγονός ότι μοιάζει εντελώς με fiction, τα περισσότερα από όσα θα δείτε είναι αληθινά, ενώ παράλληλα υπάρχει και το δεύτερο επίπεδο σχετικά με τις προθέσεις του Ουέμπ που κατέληξε να κατηγορείται για κίτρινη δημοσιογραφία από μεγάλες, "κρατικές" εφημερίδες των ΗΠΑ και όμως, το φιλμ δεν εξελίσσεται σε ένα δυνατό, νευρώδες πολιτικό θρίλερ που θα θυμάσαι ή το πάει το γράμμα, αλλά μέχρι την μέση, όταν και δημοσιεύεται το επίμαχο άρθρο του δημοσιογράφου.

Ο σκηνοθέτης Μάικλ Κουέστα ("Tell Tale", "Dexter", "Homeland") μέχρι εκείνο το σημείο μας κρατά σε εγρήγορση με τα παρασκηνιακά ρεπορτάζ του πρωταγωνιστή του, τους γνωστούς και άγνωστους εχθρούς που παραμονεύουν και απειλούν, τον πρωταγωνιστή που δυναμικά παρεισφρύει στην αρρωστημένη διαπλοκή γνωρίζοντας ότι είναι πολύ πιθανό να "φάει τα μούτρα του".

Από τη στιγμή όμως που ο Ουέμπ τα βάζει αναπόφευκτα με το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο όμως, το φιλμ αλλάζει ύφος, σαν να φοβάται και το ίδιο κατά κάποιο τρόπο, προσθέτει στο μείγμα και το οικογενειακό μελόδραμα, αναδεικνύει άθελά του και τις αδυναμίες του Τζέρεμι Ρένερ. Ένας πειθαρχημένος ηθοποιός, ιδανικός για β' ρόλους, αλλά χωρίς το απαιτούμενο star quality για να "κουμαντάρει το πλοίο όταν εξωκοίλει και να μην το ρίξει στα βράχια" (θυμηθείτε πόσο άχρωμος ήταν στο Bourne Legacy), στην περίπτωσή μας να αντισταθμίσει με το ερμηνευτικό κύρος του τους βαρετούς διδακτισμούς στους οποίους μας υποχρεώνει το φιλμ προς το τέλος του, αμβλύνοντας τις όποιες αιχμηρές γωνίες του που ενοχλούσαν.

Α.Κ.