Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας

Σύνοψη: Τρεις ιστορίες, τρεις γυναίκες. Σε κάθε ιστορία ο έρωτας πρωτοστατεί. Στην πρώτη συναντάμε ένα ερωτικό τρίγωνο, στην δεύτερη μια προσπάθεια αποπλάνησης και στην τρίτη μια συνάντηση που προκύπτει από μια παρανόηση. Παντού όμως τα συναισθήματα βασιλεύουν.

Άποψη: Η γυναίκα είναι το κυρίαρχο ον στις περισσότερες ταινίες του Ιάπωνα σκηνοθέτη Ryusuke Hamaguchi.

Στις δύο τελευταίες ταινίες του, το επικής διάρκειας Happy Hour (2015) και το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα Asako I & II, η ζωή και η εμπειρία του έρωτα μιας γυναίκας βασανίζει τον δημιουργό. Και οι δύο ταινίες έχουν μια λογοτεχνική ποιότητα, παραπέμποντας σε μυθιστόρημα (το Asako βασίζεται σε βιβλίο), ενώ η νέα του ταινία που είναι υποψήφια για Χρυσή Άρκτο στην φετινή Μπερλινάλε διαθέτει την δομή συλλογής διηγημάτων.

Τρεις διαφορετικές ιστορίες, με διαφορετικό καστ αλλά παρόμοιες θεματικές, δομούν την ταινία, χωρίζοντάς την σε τρία επεισόδια. Το πρώτο ονομάζεται Magic or Something less assuring, και ασχολείται με την μαγεία του έρωτα, με αυτό που σε κάνει να κολλάς, να δένεσαι, να θες και άλλο όσο και αν σε βασανίζει, όπως εδώ που προκύπτει ένα ερωτικό τρίγωνο. Το δεύτερο κάνει ένα λογοπαίγνιο με το κύκνειο άσμα του Kubrick, Eyes Wide Shut και ονομάζεται Door Wide Open και διαδραματίζεται σε ένα πανεπιστήμιο όπου ένας φοιτητής για να εκδικηθεί έναν καθηγητή του, βάζει την κοπέλα του να τον αποπλανήσει ερωτικά, αλλά μένει μέχρι εκεί; Και το τρίτο επεισόδιο τιτλοφορείται Once Again και αφορά μια συνάντηση δύο παλιών συμμαθητριών με αφορμή ένα reunion της τάξης του 1998. Δύο γυναίκες που ήταν ερωτευμένες και ο χρόνος τις απομάκρυνε.

Ο χρόνος είναι η άλλη παράμετρος, πέραν του έρωτα, που συνδέει αρμονικά τις τρεις ιστορίες, καθιστώντας τες ένα παρά την μοναδικότητά τους.

Στις δύο πρώτες ιστορίες, η χρονική μετατόπιση έρχεται στο τέλος, όταν βλέπουμε τι συνέβη κάποια χρόνια μετά τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε ενώ στην τρίτη έχει ήδη υπάρξει ένας περασμένος χρόνος και βλέπουμε απευθείας τις αλλαγές και τις φθορές του, τα παιχνίδια μνήμης και την δύναμη των συναισθημάτων.

Ένα πολύ καλό καστ ηθοποιών αποδίδει όλες τις δύσκολες μεν και τεντωμένες σε σχοινί, αλλά τόσο ειλικρινείς και πραγματικές σχέσεις που ξεδιπλώνονται. Μια ήρεμη αλήθεια, ένα ποτάμι γαλήνιο γεμάτο συναισθήματα και ανθρώπους να μην πνίγονται αλλά  να συνυπάρχουν με αυτά θα μπορούσε κάπως να περιγράψει αυτή την συναισθηματική και φιλοσοφημένη ταινία. Κάτι που συνδέει επιπλέον τις ιστορίες είναι ότι ο χρόνος είναι μεν διευρυμένος, αλλά ο χώρος είναι πολύ συγκεκριμένος, δεν αλλάζουν πολλές τοποθεσίες οι ήρωες, πηγαινοέρχονται σε προκαθορισμένους χώρους, ενώ μια γενικότερη αίσθηση κυκλικότητας είναι έντονη καθόλη την διάρκεια.

Ίσως βέβαια αν προσέθετε ένα ακόμα μισάωρο σε κάθε ιστορία να μπορούσε να γίνει η καθεμία μια ανεξάρτητη ταινία μεγάλου μήκους και να μπορούσε να σταθεί, παρόλα αυτά έτσι είναι μεν πιο σύντομες, αλλά πολύ πιο σφιχτοδεμένες χωρίς περιθώρια για κοιλιά και πλατιάσματα. Τέλος, η ευαισθησία του Hamaguchi προς τις ηρωίδες του είναι υποδειγματική.