Immaculate

Σύνοψη: Η Σίντνεϊ Σουίνι ερμηνεύει τη Σεσίλια, μια νεαρή καλόγρια, ολόψυχα αφιερωμένη στην πίστη της, η οποία δέχεται μία νέα θέση σε ένα ένδοξο μοναστήρι στην πανέμορφη ιταλική ύπαιθρο.

 Σύντομα όμως θα αντιληφθεί πως το νέο της σπίτι κρύβει σκοτεινά και τρομακτικά μυστικά.

Άποψη: Η χριστιανική θρησκεία, και ιδίως ο καθολικισμός, συχνά χρησιμοποιείται ως όπλο ή μέσο για διαφόρων ειδών θρίλερ από τα 60s μέχρι τις μέρες μας.

Από το «σατανιστικό» θρίλερ του Πολάνσκι με το Μωρό της Ρόζμαρι στον σύγχρονο εύκολο τρόμο των Καλόγρια (2018) και Εξορκιστή του Βατικανού (2023) και από τους θρησκειολογικούς συμβολισμούς της Μητέρας του Αρονόφσκι στα χριστιανικά σεξοδράματα του Βερχόφεν, τύπου Benedetta, η έννοια της πίστης, της Βίβλου, των καλογριών και παπάδων συχνά ενώνεται με κάτι πιο απόκρυφο, μυστικιστικό και κρυμμένο.

Στην Άσπιλη γίνεται με όλους τους εύκολους, επιφανειακούς και λάθος τρόπους. Η εκθαμβωτική Σίντεϊ Σουίνι σε ρόλο πρωταγωνίστριας και παραγωγού της ταινίας, συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη Michael Mohan, μετά το ερωτικό θρίλερ The Voyeurs (2021), σε έναν δύσκολο ρόλο για την ίδια από τον οποίο όχι απλώς βγαίνει αλώβητη αλλά και νικήτρια, δίνοντας μια πολύ καλή και σύνθετη ερμηνεία. Γενικά είναι ίσως η χρονιά της, μιας και τον τελευταίο έναν χρόνο την έχουμε δει στο αρκετά καλό δράμα Reality, που επίσης δίνει μια αξιοπρόσεκτη ερμηνεία, στο ευδιάθετα χαβαλετζίδικο Anyone but you αλλά και στο μαρβελικό Madame Web.

Το σύνολο όμως της ταινίας την αφήνει ξεκρέμαστη. Μια πολύ απλή και εύκολη ιστορία, μονοσήμαντη, λες και είναι γραμμένη πρόχειρα σε ένα χαρτάκι λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, με προφανείς συμβολισμούς με την Παναγία και το θείο βρέφος, τα Πάθη και την Ανάσταση και με έναν τρόμο που ποτέ δεν γίνεται πραγματικός.

Βουτηγμένο στην σκηνοθετική και σεναριακή ευκολία των ξαφνιασμάτων, σαν όλη η αίσθηση του τρόμου που επιχειρείται να βασίζεται σε συνεχή «μπου» και όχι σε κάτι βαθύτερο, με απότομους ήχους και ξεσπάσματα που εξαντλούνται σε αυτό.

Ένας συρφετός στοιχείων που δεν δένουν μεταξύ τους.

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να συνδέσει τον αμερικάνικο τρόμο με το νοτιοϊταλικό μελόδραμα ή τα σιτσιλιάνικα και τοσκανικά ρομάντζα του Netflix. Άλλωστε ακόμα και η μουσική ή κάποιες σκηνές ευημερίας στο ιταλικό μοναστήρι παραπέμπουν σε αυτή την αμερικάνικη τουριστική κινηματογραφική εκδοχή της Ιταλίας.

Σε μεγάλο μέρος του πρώτου μισού της ταινίας δεν γίνεται σχεδόν τίποτα, με την Σεσίλια να περιφέρει τον αγνό, τρυφερό εαυτό της μέσα σε μυστηριώδεις «μάγισσες» και «μάγους» που καμία σχέση δεν έχουν με το ιταλικό Suspiria, αν και η ταινία επιδιώκει, ειδικά στο δεύτερο μισό, να έχει μια σχέση και ένα κινηματογραφικό reference στο είδος του giallo, χωρίς ωστόσο να πετυχαίνει.

Η Σουίνι φτάνει στα άκρα με την ερμηνεία της, αποδεικνύοντας πως είναι μια εξαιρετική scream queen, αλλά η ταινία κατά τα άλλα βουτά στην ευκολία, στην υπερβολή και κάποιες φορές στην αστειότητα.