Η μεγάλη αναμονή

Σύνοψη: Η Άννα, λόγω ενός απρόοπτου συμβάντος , περνά μοναχικά τις ημέρες της στα μεγάλα δωμάτια μιας παλιάς βίλας. Η άγρια ομορφιά της υπαίθρου της Σικελίας περιβάλει το σπίτι, και σε συνδυασμό με την πυκνή ομίχλη, η απομόνωση της γίνεται ακόμα πιο έντονη. Ο μόνος ήχος που σπάει τη σιωπή στο σπίτι είναι τα βήματα του οικονόμου, Πιέτρο. Μια μέρα εμφανίζεται η Ζαν, η κοπέλα του γιου της Άννας, Τζουζέπε, υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος την κάλεσε στην Σικελία, με σκοπό να περάσουν τις διακοπές τους μαζί. Η Άννα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε καν την ύπαρξή της. Και ενώ ο Τζουζέπε δεν είναι ακόμα στο σπίτι, η Άννα τη διαβεβαιώνει ότι ο γιος της θα επιστρέψει σύντομα και ότι θα μπορούσε να τον περιμένει εκεί. Οι δύο γυναίκες περνούν τις ημέρες τους γνωρίζοντας καλύτερα η μία την άλλη, περιμένοντας το Πάσχα όπου ο Τζουζέπε πρόκειται να επιστρέψει επιτέλους σπίτι, αλλά και που μια μεγάλη παραδοσιακή πομπή θα πραγματοποιηθεί στο χωριό.

Σημείωμα Σκηνοθέτη: “Όλα ξεκίνησαν από μια παιδική ανάμνηση. Είναι νύχτα και οι δρόμοι του χωριού μου είναι γεμάτοι από ανθρώπους που φωνάζουν και κλαίνε. Η ένταση αυξάνεται διαρκώς και όλοι παγιδεύονται σε αυτό που συμβαίνει. Στη συνέχεια, το ομοίωμα που μεταφέρεται σε πομπή παύει να είναι άγαλμα από σκαλισμένο ξύλο και μοιάζει σε όλους τους παραβρισκόμενους σαν κάτι αληθινό. Είναι λοιπόν αυτό το μοίρασμα μιας εμπειρίας, μιας σκέψης ή ενός συναισθήματος που παράγει μια διαφορετική, παράλογη και προφανώς αδύνατη αλήθεια. Και κατά βάθος αυτό συμβαίνει και στους χαρακτήρες της ταινίας μου. Προστατευμένες, αλλά και απομονωμένες από τον κόσμο, η Άννα και η Ζαν περιμένουν την επιστροφή του Ζουζέπε. Και κάνοντας κάτι τέτοιο, φαντάζονται μια διαφορετική πραγματικότητα, η οποία υπάρχει επειδή και καθώς τη μοιράζονται. Και κατά συνέπεια ανάμεσα στις δύο γυναίκες γεννιέται μια σιωπηλή οικειότητα. Σχεδόν ασυνείδητα, προσκολλώνται η μια στην άλλη, έρχονται κοντά, στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν και την ίδια στιγμή να ενδυναμώσουν μια εύθραυστη πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι μπροστά τους, πολύ κοντά ίσως για να είναι ορατή. Πολύ αποκρουστική για να ληφθεί υπόψη. Και έτσι, χάνουν τους εαυτούς τους μέχρι ενός σημείου, δημιουργούν μια παρένθεση, μια στιγμή στο χρόνο, κατά την οποία υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα. Και πράγματι, η δική τους είναι μια πίστη στην πιθανότητα - σχεδόν σαν μοιραζόμενες τόσο έντονα μια σκέψη, είναι δυνατό να της προσδώσουν πραγματική διάσταση. “, Πιέρο Μεσίνα

Γνώμη: Φορμαλισμός και... Άγιος ο Θεός για τον σκηνοθέτη (βοηθό του Πάολο Σορεντίνο, γεγονός όχι τυχαίο), μαζί και ένας έκδηλος ναρκισσισμός που δεν αφήνει περιθώρια για οτιδήποτε ουσιαστικό σε αυτό το φιλμ γραμμικής ομορφιάς, το οποίο μας ωθεί και εμάς στο να υποστούμε ανάλογο μαρτύριο όπως και οι δύο ηρωϊδες του. 

Να περιμένουμε μάταια μήπως ειπωθεί on screen κάτι ουσιώδες που θα τρέξει την εξέλιξη, πέρα από τις μινιμαλιστικές αμπελοφιλοσοφίες που εισπράτουμε πανταχώθεν.