Η ιστορία της γυναίκας μου

Η ιστορία της γυναίκας μου - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Σε ένα παρισινό καφέ των αρχών του 20ού αιώνα, ένας ναυτικός βάζει στοίχημα να παντρευτεί την πρώτη γυναίκα που θα δει να διαβαίνει την πόρτα.

Ευτυχώς γι' αυτόν, η γυναίκα για την οποία κερδίζει το στοίχημα είναι η εκθαμβωτική Λίζι. Δυστυχώς, όμως, ένας γάμος που ξεκινά σαν χαριτωμένο αστείο σύντομα μετατρέπεται σε μια συναισθηματικά επώδυνη καταβύθιση στη ζήλεια. 

Άποψη: Όταν το τίποτα διογκώνεται, ξεχειλώνεται και τραβιέται από τα μαλλιά, πάλι τίποτα παραμένει, θα μπορούσε να είναι το ηθικό δίδαγμα από την νέα ταινία της Ildiko Enyedi, και μάλιστα την πρώτη της μετά την βραβευμένη με Χρυσή Άρκτο και υποψήφια για διεθνές Όσκαρ, Ψυχή και Σώμα.

Μια πολύ απλή και ολίγον τι παλιομοδίτικη ιστορία ερωτικού τριγώνου στην Γαλλία των αρχών του 20ού αιώνα, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του συμπατριώτη της σκηνοθέτριας, Milan Fust, που μετατρέπεται σε μια ασθμαίνουσα, αργόσυρτη και χωρίς κανένα λόγο τρίωρη ταινία.

Το θετικό για την ταινία είναι ότι η τρίτη ώρα είναι η καλύτερη, είναι η μόνη φορά που αποκτά ρυθμό, ένταση, μια υποβόσκουσα αγωνία και αμφιβολία για το πώς θα κινηθούν οι ήρωες, ενώ και οι ηθοποιοί βρίσκουν περισσότερο τα πατήματά τους. Αυτό σημαίνει όμως ότι ένας θεατής θα πρέπει να έχει αντέξει πρώτα δύο ολόκληρες ώρες που δεν συμβαίνει τίποτα, ένα απόλυτο αφηγηματικό κενό, το οποίο είναι εμφανές ακόμα και στο πώς ερμηνεύουν οι -κατά τα άλλα- πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Ολλανδός Gijs Naber και οι Γάλλοι Lea Seydoux και Louis Garrel. Ειδικά ο Garrel στο πρώτο μισό της ταινίας (ήτοι μιάμιση ώρα) μένει τρομερά ανεκμετάλλευτος, σχεδόν θα λέγαμε κάνει γκεστ εμφάνιση σε μερικές σκηνές, ενώ η Lea Seydoux, μια από τις σπουδαιότερες ευρωπαίες ηθοποιούς, είναι υποτονική και αμήχανη.

Άλλωστε, η ιστορία βασίζεται πάνω στον κεντρικό αντρικό χαρακτήρα που υποδύεται ο Naber, με εξαίρεση την τελευταία ώρα που αναδεικνύεται περισσότερο η σύζυγος Seydoux. Μέχρι τότε η σκηνοθετική αντιμετώπιση της ηθοποιού είναι σαν ένα όμορφο αμπαζούρ, που μπορεί να ταιριάζει με την μισογυνιστική λογική της εποχής εκείνης, αλλά δεν συνάδει με την αντιμετώπιση ενός/μιας σκηνοθέτη/σκηνοθέτριας του σήμερα, ακόμα και αν η ιστορία είναι τοποθετημένη σε μια παλαιότερη εποχή.

Και είναι ακόμα πιο παράλογο που μια γυναίκα σκηνοθέτρια που μάλιστα στο Ψυχή και Σώμα είχε κάνει ένα εξαιρετικό κτίσιμο του γυναικείου χαρακτήρα, αρκείται στο να δείχνει πόσο όμορφη είναι η Seydoux, που όντως είναι, αλλά αυτό είναι κάτι αυταπόδεικτο.

Η Enyedi στην προσπάθειά της να κάνει μια ταινία πιο μεγάλη, ίσως πιο χολιγουντιανή και πιθανόν πιο οσκαρική -αν και με την προ δεκαετίας λογική των Όσκαρ, μην έχοντας καμία σχέση με τα πρόσφατα βραβευμένα Παράσιτα, Nomadland και CODA, αλλά με το σινεμά του James Ivory και του Anthony Minghella-καταλήγει να μεγεθύνει την παραγωγή αλλά να συρρικνώσει την δική της παρουσία και υπογραφή.

Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες παραγωγές, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στα κοστούμια, στην σκηνογραφία, στον σχεδιασμό παραγωγής, αρκετά καλή στην φωτογραφία του Marcell Rev, αν και γίνεται μια υπερ-εκμετάλλευση των σκιοφωτισμών με συνέπεια να μην θυμίζει τόσο μπαρόκ αισθητική αλλά καλοφωτισμένη διαφήμιση, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με το ελλιπές σενάριο και το ημιτελές πλάσιμο των χαρακτήρων, παρότι δαπανήθηκαν τρείς σχεδόν ώρες κινηματογραφικού χρόνου για να διαφανούν οι σχέσεις τους.

Πρώτη δημοσίευση: 8 Δεκ. 2022, 03:07
Ενημέρωση: 15 Δεκ. 2022, 00:30
Τίτλος:
Η ιστορία της γυναίκας μου (A feleségem története)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
169
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos