Σύνοψη: Όταν ο Ρώσος Πρόεδρος πέφτει θύμα πραξικοπήματος σε μια Ναυτική Βάση από μια δράκα φανατικών, ένας Αμερικανός κυβερνήτης υποβρυχίου και μια μικρή επίλεκτη ομάδα, θα είναι οι μόνοι που ίσως μπορέσουν να αποτρέψουν έναν αμερικανορωσικό πόλεμο.
Άποψη: Θα μπορούσαμε να τελειώσουμε την άποψη μας, σε δυο φράσεις: Όσοι άνθρωποι κάνουν τον κόπο να διαβάζουν κινηματογραφικές κριτικές, δεν έχουν κανένα λόγο να ξοδέψουν δυο ώρες για να δουν το Hunter Killer. Και όσοι άνθρωποι βλέπουν τέτοιες ταινίες, δεν κάνουν τον κόπο να διαβάζουν κριτικές.
Η ταινία του Ντόνοβαν Μαρς, έχει κάποια θετικά στοιχεία που την σώζουν από το απόλυτο τίποτα: Έναν προϋπολογισμό πραγματικά μεγάλης ταινίας. Αυτό της επιτρέπει να έχει εφέ που αξίζει να δεις σε μια μεγάλη οθόνη. Έχει κάποιους αστέρες ως πρωταγωνιστές: Τον Τζέραλντ Μπάτλερ, τον Οσκαρικό Γκάρι Όλντμαν και τον ράπερ Κόμον. Έχει τρεις σεναριογράφους και εφτά παραγωγούς. Μήπως λοιπόν, έχουμε γίνει γερογκρινιάρηδες και δεν μπορούμε να χαρούμε μια απλή περιπέτεια με τσίτα τα γκάζια; Παραδεχόμαστε, ότι η ηλικία παίζει κάποιον ρόλο. Στην πέμπτη δεκαετία του υπογράφοντος, όντως μια χοντροκομμένη φωτοτυπία των βιντεοκασετών που έβλεπε πιτσιρίκι στη δεκαετία του ’80 με τον Σταλόνε και τον Τσακ Νόρις και τα λοιπά, δεν λέει τίποτε.
Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι κακό στο να επαναλαμβάνεις μια χιλιοπετυχημένη συνταγή του χθες στο σήμερα. Απλά, δεν μπορώ να ξαναδώ την ίδια σούπα χωρίς αληθοφάνεια, χωρίς εκπλήξεις, με μπανάλ διαλόγους, απιθανότητες, σεναριακά ευρήματα τραβηγμένα από τα μαλλιά και ένα ντεζαβού ότι ξαναπαρακολουθώ το Crimson Tide και το The Hunt For Red October δυο δεκαετίες μετά, προς το χειρότερο.
Ο Μπάτλερ, είναι παραδόξως επαρκής στον ρόλο του. Ο Όλντμαν, πήγε ξεκάθαρα για τα φράγκα σε ένα κακό cameo πέντε λεπτών που του έδωσε μια εύκολη επιταγή με ελάχιστες μέρες γυρίσματα, και ο Κόμον, το ξαναλέμε, θα έπρεπε να μείνει στο ραπ και να μην τυρραννά την ηθοποιία.
Στα σύντομα, ο τρίτος παγκόσμιος αποφεύγεται γιατί κάποιοι τύποι καταφέρνουν τα ακατόρθωτα, μέσα σε πολλά μπουμ μπουμ, υποβρύχια που κάνουν κωλιές δίπλα σε βράχους λες και είναι τζιπάκια, Ρώσους πανίκακους που κάνουν ένα αναληθοφανές πραξικόπημα, Αμερικανούς που σώζουν την παρτίδα ολομόναχοι και όλα τα κλισέ που προκαλούν πλέον, μόνο χασμουρητά.
Η μόνη αμφιβολία που έχουμε για την γνώμη μας, είναι ότι ένα εικοσάχρονο παιδί έχει το δικαίωμα να πάει σε ένα μούλτιπλεξ και να δει μια καλογυρισμένη άμυαλη περιπέτεια. Οι δικές μας γκρίνιες, ίσως και να μην έχουν στ΄αλήθεια σημασία. Υπάρχει κι αυτό το σινεμά. Απλά το κοινό του, δεν νοιάζεται γι απόψεις και κριτικές.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων