Χωρίς παιδιά

Ρομαντική κομεντί μεν, αλλά αρκετά ρεαλιστική και ενήλικη από αρκετές αντίστοιχες του Χόλιγουντ π.χ., ειδικά στο ξεκίνημά της και μέχρι κάποιο σημείο που αναγκάζεται να αφήσει τις "μοντερνιές" και να κυλήσει στο αναπόφευκτο μελόδραμα. 

Ποιο είναι αυτό το σημείο; Όταν πρέπει το παιδί του πρωταγωνιστή να αποκαλυφθεί. Εκεί είναι η κρίσιμη καμπή που πρέπει να αποφύγεις τον ανόητο σουρεαλισμό και να συγκινήσεις χωρίς να εκβιάσεις το δάκρυ, κάτι που δεν καταφέρνει ο Βινογκράντ, εκπέπτοντας στην ασφάλεια politically correct προβλέψιμων εξελίξεων που όλοι ξέρουμε που θα οδηγήσουν.

Ποντάρει μεν στην χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, αλλά δεν φροντίζει να κεντρίσει και με διαφορετικούς τρόπους το ενδιαφέρον, δεν είναι και ιδιαίτερα αστεία η ταινία του, τελικά -και ενώ υπήρχαν τα εχέγγυα για κάτι διαφορετικό- πρόκειται για μια ανώδυνη φιλμική εμπειρία που πλύ γρήγορα ξεχνιέται.

Σύνοψη: Ο Γκαμπριέλ χώρισε πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε η Σόφια, η οκτάχρονη κόρη του είναι το κέντρο της ζωής του. Κατηγορηματικά αντίθετος σε οποιοδήποτε φλερτ ή νέο έρωτα, χαρίζει όλη του την ενέργειά στην κόρη και τη δουλειά του. Μέχρι τη στιγμή που στην ζωή του θα μπει η Βίκυ μια όμορφη, ανεξάρτητη και γεμάτη αυτοπεποίθηση γυναίκα που στην πρώτη τους συνάντηση, και χωρίς να ξέρει τίποτα για τη ζωή του, του παραθέτει τον μοναδικό της όρο σε οποιαδήποτε νέα γνωριμία: δεν θα κάνει ποτέ σχέση με κάποιον που έχει παιδιά. Πριν καν το καταλάβει, ο Γκαμπριέλ της αποκρύπτει ότι είναι πατέρας, ξεκινώντας ένα καθημερινό «μαρτύριο» ψεμάτων και ελιγμών προκειμένου να μην τη χάσει από τη ζωή του.