The happy Prince

Εάν ένα πράγμα λατρεύουν οι Βρετανοί είναι να δημιουργούν βιογραφικές ταινίες και πανάθεμά τους, το κάνουν καλά. Το The Happy Prince, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Rupert Everett, ο οποίος βρίσκεται και στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι μία ζοφερή και συνάμα τρυφερά μελαγχολική απεικόνιση των τελευταίων χρόνων της ζωής του Oscar Wilde που ακολούθησαν την αποφυλάκισή του, έχοντας προηγουμένως κατηγορηθεί για σοδομισμό εξαιτίας της σχέσης του με τον Lord Alfred Douglas (Colin Morgan). Μετά την αποφυλάκιση, βρέθηκε εξορισμένος στην Νάπολη και το Παρίσι, όπου και πέθανε το 1900.

O Everett μέσα από την ερμηνεία του και τη γενικότερη διαχείριση της ταινίας, φαίνεται πως μιλάει για μία προσωπικότητα στην οποία έχει εντρυφήσει ιδιαιτέρως. Δεν είναι τυχαίο που πλέκει την ιστορία γύρω από το παραμύθι του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα, που είναι όπως δήλωσε και η πρώτη του επαφή με τον Wilde ήταν όταν ήταν πολύ μικρός και η μητέρα του τού διάβασε την ιστορία.  

Ο Ιρλανδός συγγραφέας αποτυπώνεται ως μία φιγούρα στο ημίφως, και άλλοτε φωτίζονται οι περιπέτειες του έρωτα και άλλοτε η θλίψη της μοναξιάς, με έναν τρόπο ειλικρινή και αποστομωτικό. Η εξιστόρηση δεν ακολουθεί γραμμική πορεία και τα flash back διαδέχονται το ένα το άλλο, για να καταφέρουν να χτίσουν το πορτρέτο του Wilde πριν και μετά την φυλακή. Ο πομπώδης κι ευφυής Wilde του παρελθόντος δεν θυμίζει σε τίποτα τον πλέον κατακερματισμένο ψυχολογικά εαυτό του, καθώς ο ομοφοβικός εκφοβισμός και η ταπείνωση που υπέστη από τη Βρετανική κοινωνία, είχαν αφήσει φανερά τα σημάδια τους. Το χιούμορ και η σπιρτάδα του όμως είναι στοιχεία που δεν χάνει ποτέ, και χρησιμοποιεί για να συνεχίσει τη ζωή του. Ακόμα και καθώς περίμενε τον θάνατο, βήχοντας και μη μπορώντας να ανασάνει, ζητούσε ακόμα ένα ποτήρι σαμπάνια, από τους ελάχιστους φίλους που τον περιτριγύριζαν.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Rupert Everett εξελίσσεται σταδιακά ως ένα βιογραφικό δράμα αλλά φαίνεται πολύ γρήγορα πως δεν έχει ιδιαίτερη πείρα ως σκηνοθέτης της μεγάλης οθόνης και είναι αδέξιος όταν πρέπει να διαχειριστεί ένα άλλο μέσο, προερχόμενος κατά βάση από τον χώρο του θεάτρου. Πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο έχει σκηνοθετηθεί το The Happy Prince θυμίζει την βιντεοσκόπηση παραστάσεων του National Theatre και ναι μεν αποτελεί μία ενδελεχή σπουδή πάνω στον χαρακτήρα του Wilde, αλλά πολλές φορές υπολανθάνει μία θεατρική στατικότητα, που ίσως να κουράσει κάποιους από τους θεατές εάν δεν έχουν έρθει σε επαφή με παρόμοιας αισθητικής έργα στο παρελθόν.

Στη θεατρική σκηνή, οι ηθοποιοί αναδεικνύουν διαφορετικά τα συναισθήματα και πολλές φορές δεν χρειάζονται πολλές αναφορές ή λεπτομέρειες σχετικά με το περικείμενο για να επικοινωνήσουν αυτό που θέλουν στους θεατές. Όταν όμως το μέσο αλλάζει και πλέον υπάρχει μία οθόνη που χωρίζει το δημιούργημα από τον θεατή, τότε ο τόνος πρέπει να αλλάξει εξίσου, κάτι στο οποίο ο Everett δεν εστιάζει συχνά. Η ταινία παρόλα αυτά δεν χάνει τη δύναμή της από αυτό. Αντιθέτως, δημιουργεί ένα ψυχογραφικό πορτραίτο του Wilde, συγκινεί και πολύ εύκολα μπορεί να αποτελέσει και αφορμή για επίκαιρες συζητήσεις σχετικά με την ομοφοβία, που ακόμη αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα σε πολλές χώρες.

Το The Happy Prince είναι εν τέλει ένα παραμύθι που θα κάνει την καρδιά να σφιχτεί και τα μάτια να δακρύσουν από την ομορφιά της ειλικρίνειάς του.