Χαμένες ψευδαισθήσεις

Σύνοψη: Στη Γαλλία του 1821 ο νεαρός Lucien ονειρεύεται  να γίνει διάσημος ποιητής, γι αυτό εγκαταλείπει το επαρχιακό Angouleme για το Παρίσι.

Τα σχέδια του ανατρέπονται, όταν αντί γι’ αυτό χάνεται στον κόσμο της δημοσιογραφίας γράφοντας επί πληρωμή κακές κριτικές για θεατρικές παραστάσεις. Παρ’ όλο που αποδεικνύεται αρκετά προσοδοφόρο εγχείρημα και γίνεται δημοφιλής δημοσιογράφος, αυτό τον απομακρύνει από τον αρχικό του στόχο,  

Άποψη: Το δράμα εποχής του Xavier Giannoli είναι βασισμένο στο βιβλίο του Honore de Balzac Illusions Perdues, το οποίο έγραψε στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα.

Μέσα από την κινηματογραφική του μεταφορά βλέπουμε πόσο διαχρονικά παραμένουν μερικά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως η διαφθορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και το πόσο απέχει η νοοτροπία της επαρχίας με αυτή μιας τόσο καλλιτεχνικά ζωντανής πρωτεύουσας, όπως είναι το Παρίσι.  Βλέπουμε τη δημοσιογραφία σαν ένα κλάδο που ενδιαφέρεται όχι να βγάλει προς τα έξω με ακρίβεια τα τρέχοντα γεγονότα, αλλά για τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από κάθε είδηση και κάθε άρθρο. Το όποιο λογοτεχνικό ταλέντο έχει ο Lucien, εκμεταλλεύεται στο έπακρο στον βωμό του κίτρινου τύπου. Αν και του αποφέρει χρήματα και την αναγνωρισιμότητα που αναζητούσε, σε προσωπικό επίπεδο βλέπουμε έναν απόλυτα δυστυχισμένο άνθρωπο που έχει χάσει κάθε έννοια ατομικότητας.

Είναι μία καθαρά φεστιβαλική ταινία, που όπως ήταν αναμενόμενο αγαπήθηκε πολύ στο φεστιβάλ Βενετίας όπου και έκανε την πρώτη της προβολή. Πήρε επίσης δεκαπέντε υποψηφιότητες στα γαλλικά βραβεία Cesar, κερδίζοντας σε εφτά από αυτές, μεταξύ των οποίων και αυτή της καλύτερης γαλλικής ταινίας της χρονιάς. Στον Benjamin Voisin ταιριάζει πολύ ο ρόλος του Lucien, αλλά και φυσιογνωμικά του ταιριάζει απόλυτα η εποχή στην οποία αναφέρεται το Lost Illusions, και δικαίως κέρδισε βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου.

Πρόκειται για μία πολύ καλογυρισμένη ταινία, που διαδραματίζεται σε μία εποχή όπου η μοναρχία είχε επιστρέψει στη Γαλλία, και οι φιλελεύθεροι πίεζαν για μια κοινωνική αλλαγή που αποσκοπούσε στο να ρίξει αυτό το καθεστώς υποστηρίζοντας μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ενδιαφέρει ιστορικά και σαν θεματολογία οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους ίδιους τους Γάλλους. Θίγει όντως μερικά κοινωνικά ζητήματα, όπως η αμεροληψία του τύπου, που απασχολούν ακόμα και σήμερα, αλλά στην ουσία το κάνει μέσα από μια πολύ κοινότυπη ιστορία ενός ανθρώπου που δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω στα πάθη του, και για να βρει τον εαυτό που έχασε χρειάζεται να ξαναγυρίσει στη γενέτειρα του και στις ρίζες του.

Από ένα σημείο και μετά, οι δυόμιση ώρες που κρατάει η ταινία κουράζουν, γιατί το μήνυμα που θέλει να περάσει – αν και διαχρονικό - το έχει περάσει  προ πολλού.

Της αξίζει πάντως κάθε αναγνώριση που έχει κερδίσει μέσα από τα φεστιβάλ που προβλήθηκε, ίσως είναι όμως λίγο μακριά από τα θεάματα που ψάχνει συνήθως το ευρύ κοινό στο σινεμά.