Gunda

Ασπρόμαυρο, χωρίς διαλόγους ή μουσική, υπό τη συνοδεία μόνο των ήχων του περιβάλλοντος, το νέο ντοκιμαντέρ του δεξιοτέχνη Ρώσου σκηνοθέτη έρχεται να μας βυθίσει στην καθημερινότητα των ζώων μιας φάρμας και να μας υπενθυμίσει ότι, όπως εμείς, έτσι κι εκείνα, δεν είναι απλά «πρώτη ύλη», αλλά πλάσματα που ζουν κι αισθάνονται.

Το πρώτο πλάνο του ασπρόμαυρου Gunda του Βίκτορ Κοζακόβσκι, ανοίγει με μια γουρούνα να κοιμάται αλλά καθώς ο φακός επιμένει πάνω της, καταλαβαίνουμε οτι κάτι άλλο συμβαίνει.

Νέα γουρουνάκια έρχονται στον κόσμο και όπως ένα - ένα γεμίζουν την οθόνη ξεκινάει μια μάχη για το βυζί της μάνας.

Όσο η μέρα μεγαλώνει, το φως πλημμυρίζει το αχυρένιο τους σπίτι και αρχίζουμε να παρατηρούμε τα χαρακτηριστικά τους. Αυτό εχει μια βούλα στο μπούτι. Εκείνο εκεί έχει πιο πεταχτά αυτιά. Και το μικρό παραπέρα πιο κατσαρή ουρά. Τα ακολουθούμε σε όλη τη φάρμα, οι μέρες περνάνε και εκείνα μεγαλώνουν ενώ εμείς παρατηρούμε την καθημερινότητά τους. Είναι ανέμελη, γεμάτη στοργή, παιχνίδι και τρικλοποδιές πάνω σε κούτσουρα δέντρων.  

Ο Κοζακόβσκι θα τα αφήσει στην άκρη για λίγο για να περάσει σε ενα κοπάδι με αγελάδες και τον τεράστιο ενθουσιασμό τους καθώς βγαίνουν στο γρασίδι για πρώτη φορά. Έπειτα θα μας δείξει την νεοαποκτημένη ελευθερία μερικών κοτόπουλων και τη διστακτική εξερεύνησή της.

Λίγες φορές ενα ντοκιμαντέρ έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια τόσο γνώριμη αίσθηση. Είναι εκείνη η κρύα αλλά ηλιόλουστη μέρα που περάσατε στην εξοχή. Ή αυτή η τελευταία φορά που τρέξατε σε ένα χωράφι και ο κόσμος ήταν δικός σας. Η φωτογραφία του θα σας κάνει να θέλετε να βουτηχτείτε στην ταινία για να αρπάξετε λίγο απο το φως.

Όταν αυτό μπλέκεται ανάμεσα στο σκοτάδι και το τρίχωμα της Gunda, θα θέλετε να τη χαιδέψετε. Και όπως το ζεστό της λεχωνικό σώμα εξατμίζει το κρύο νερό, απλά θα γοητευτείτε.

Χωρίς αφήγηση ή κάποιο ηχητικό πέρα από τους θορύβους και τις φωνές των ζώων, ο ξαφνικός μηχανικός ήχος που ολοένα και αυξάνει, μπορεί να προμηνύει μόνο κάτι κακό.

Η απεγνωσμένη αντίδραση της μητέρας γουρούνας στην όψη της προδοσίας δείχνει πόσο όμοια ένστικτα έχουν τα θηλαστικά μεταξύ τους, ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου και αυτό το φιλμ είναι μια σπουδή στη συμπεριφορική ψυχολογία τους.

Eίναι η ταινία που αγάπησε με πάθος ο Γιόακιν Φοίνιξ και αποφάσισε να την στηρίξει ως παραγωγός, είναι το φιλμ με το οποίο σάστισε ο Πολ Τόμας Άντερσον.

Ο Βίκτορ Κοζακόβσκι έχει δημιουργήσει μια αλησμόνητη εμπειρία και αν έχετε έστω και μια μικρή συμπάθεια για τα ζώα, ανεπανόρθωτα τραυματική.

Eδώ μπορείτε να δείτε τον δημιουργό του φιλμ να ανοίγει την καρδιά του.