Good people

Καλοί άνθρωποι, βαρετή ταινία

Μια ταινία ιδανική για να «σκοτώσεις» δύο ώρες στον καναπέ σου και όχι να πληρώσεις για να δεις σε αίθουσα. Και ακόμα καλύτερα, να το βλέπεις με τη γυναίκα σου (ή το αντίστροφο βέβαια) και να πλάθεις το δικό σου σενάριο, που πιστέψτε μας, θα είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό τον πρωταγωνιστών.

Που χωλαίνει η ταινία του Δανού Ρούμπεν Γκενζ; Στην έλλειψη πρωτοτυπίας πάνω σε ένα συνηθισμένο θέμα. Πόσες ταινίες έχετε δει με αθώους να βρίσκουν βαλίτσα με ένα σκασμό λεφτά; Απειρες. Το πρωταγωνιστικό μας ζευγάρι μάλλον δεν έχει δει καμία, καθώς η κάθε κίνηση και απόφασή τους είναι τόσο κλισέ, που ελπίζουν να πάθουν τα χειρότερα...

Φράνκο και Χάντσον το παλεύουν (μέχρι και τα γυμνά οπίσθια της Κέιτ βλέπουμε, άψογα όπως πάντα) αλλά ούτε αυτοί, ούτε και οι δεύτεροι ρόλοι φτάνουν. Φταίει ο σεναριογράφος, Κέλι Μάστερσον, που... αλλιώς μας είχε μάθει (Snowpiercer, Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες) και αρνείται να «σπάσει» τη συνηθισμένη φόρμουλα και να δώσει κάτι νέο.

Και ο σκηνοθέτης, γνωστός από το δανέζικο The Killing πριν 6 χρόνια, κρατάει μια σκοτεινά φωτογραφημένη ατμόσφαιρα, με τον βρετανικό καιρό παρόντα, αλλά ακόμα κι αν η ταινία κρατάει μόλις 85 λεπτά, αντί να «τρέχει» πάει με το πάσο της.

Δεν θα σιχτιρίσεις βλέποντάς την, αλλά είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν θα πρότεινες σε κανέναν να δει...

ΥΓ. Ο ελληνικός τίτλος «Απληστοι γείτονες» μπαίνει άνετα στο τοπ-10 των χειρότερων μεταφράσεων.

Γιάννης Λυμπέρης