The good liar

Σύνοψη: Ο Roy Courtnay γνωρίζει διαδικτυακά την χήρα Betty McLeish. Δύο ηλικιωμένοι που έχουν χάσει τους συντρόφους τους και αναζητούν συντροφιά ο ένας στον άλλο. Ή έτσι νομίζουν μιας και ο Roy είναι ένας επαγγελματίας απατεώνας που παρά την ηλικία του στήνει κομπίνες με γερές μπάζες. Θα προσπαθήσει να ξαφρίσει και την πλούσια χήρα, αλλά τα συναισθήματα και κρυμμένα μυστικά θα του δημιουργήσουν εμπόδια.

Άποψη: Δύο ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης, οι Βρετανοί Hellen Mirren και Ian McKellen συναντώνται για πρώτη φορά στην νέα ταινία του Bill Condon («The Twilight Saga», «Beauty and the Beast»), ο οποίος έπειτα από τα «Gods and Monsters» και «Mr Holmes» συνεργάζεται για τρίτη φορά με τον McKellen.

Μια ιστορία μυστηρίου, ένα ευαίσθητο, συναισθηματικό θρίλερ μα πάνω από όλα μια παλιομοδίτικη ιστορία βγαλμένη από την εποχή της Patricia Highsmith που αν και βασίζεται σε ένα βιβλίο του 2015 από τον Nicholas Searle, ως υπόθεση μοιάζει ξεπερασμένη, από μια άλλη εποχή, κάτι ανάμεσα στους «Απατεώνες και Τζέντλεμαν» και το «The Best Offer» ή το «Going in Style» μέσα σε ένα μίξερ. Ακόμα και το «Mr. and Mrs, Smith» σαράντα χρόνια μετά θα μπορούσε να δει κανείς μέσα σε ένα ανέμπνευστο σεναριακά θρίλερ που όμως σώζεται λόγω των δύο κορυφαίων ηθοποιών που πρωταγωνιστούν.

Είναι ένα δίδυμο που δεν χορταίνεις να βλέπεις, αφενός λόγω της εξαιρετικής χημείας τους, αφετέρου λόγω της τρομακτικά μεγάλης εμπειρίας τους που τους κάνει να νιώθουν τόσο άνετα μέσα σε αυτούς τους ρόλους εμπλουτίζοντάς τους και κάνοντας όλη την ταινία να μοιάζει με κάτι καλύτερο από αυτό που είναι.

Παρά τους αργούς ρυθμούς, σαν να μιμείται τον ηλικιωμένο Roy με την μαγκούρα και το αργό περπάτημα  και πηγαίνει και η ταινία ασθμαίνοντας μέχρι το τέλος, όλο αυτό καλύπτεται χάρη στους ηθοποιούς που περνάει ευχάριστα η ώρα χαζεύοντάς τους να παίζουν. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες σαν μεγαλύτερης ηλικίας εκδοχές του «You’ve Got Mail» γνωρίζονται μέσα από έναν υπολογιστή και βρίσκονται σε ένα εστιατόριο στο Λονδίνο του 2009. Θα ξεκινήσει μια γνωριμία με άγνωστα και για τους δύο αποτελέσματα. Το παιχνίδι γάτας-ποντικιού που έχουμε δει πολλάκις στο σινεμά παίζεται με μεγάλη μαεστρία και δεξιοτεχνία από τους δύο ηθοποιούς ξαφνιάζοντάς μας με το τέλος που δεν προδιαγράφεται αφηγηματικά και προσθέτει έναν άλλο τόνο στην ταινία, πιο ιστορικοπολιτικό.

Η σκηνοθεσία του Bill Condon στέκεται όπως είναι λογικό πάνω στα πρόσωπα των ηθοποιών ή με πλονζέ πλάνα παρατηρεί το τοπίο που δημιούργησε και ιδίως τους ήρωές του που μοιάζουν να μην υπολογίζουν τίποτα. Ο Condon μας έχει συνηθίσει σε ακαδημαϊκές και πάνω στην πεπατημένη σκηνοθεσίες, οπότε και εδώ δεν διαφοροποιείται παραδίδοντας μια γεροντική ιστορία μυστηρίου, και το γεροντική δεν αφορά την ηλικία των δύο ηθοποιών αλλά το πνεύμα και την ψυχή της ίδιας της ταινίας που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αξίζει να την δει κανείς κυρίως για την συνύπαρξη των δύο ηθοποιών και δευτερευόντως για τα σχόλια της για το παρελθόν που τα έχουμε δει και ξανακούσει εναργέστερα από ότι εδώ.