God is a bullet

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία παρουσιάζει την κάθοδο του ντετέκτιβ Μπομπ Χάιταουερ (Νικολάι Κόστερ–Βαλντάου), ύστερα από τη δολοφονία της πρώην συζύγου του και την απαγωγή της κόρης του από μια Σατανιστική Αίρεση.

Εξαγριωμένος από την ατελέσφορη αστυνομική έρευνα, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, διεισδύοντας στην αίρεση με τη βοήθεια της Κέιζ Χάρντιν (Μάικα Μονρό), της μόνης γυναίκας που ξέφυγε από αυτήν.

Μαζί ξεκινούν ένα αιματηρό κυνήγι ενάντια στον αρχηγό της αίρεσης με στόχο τη σωτηρία της κόρης του και την εξιλέωση της Κέιζ.

Σπουδαία ταινία ο Νικ Κασσαβέτης δεν έχει κάνει ποτέ. Με το Notebook/2004 (Ράιαν Γκόσλινγκ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς) έκανε εμπορικό όνομα, αξιοπρεπή ήταν τα John Q/2002 με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον, Αlpha Dog/2006 με Εμίλ Χιρς, Αντόν Γέλτσιν, άντε και το My sister's keeper/2009 με την Κάμερον Ντίαζ. 

Κάπου στα 00s σταματούν όσα ενδιαφέροντα μας έχει παρουσιάσει και το "God is a bullet" δεν αποτελεί εξαίρεση από την κατηφόρα του. 

Ένα σοβαροφανές δράμα που εξελίσσεται σε ένα σύμπαν μαυρίλας και φόβου (άντε και τρόμου ας πούμε), με άστοχη επιλογή μουσικής, δηθενιά στην διεύθυνση φωτογραφίας, αδέξιες σκηνές δράσης, σενάριο που αποθεώνει κλισέ και σοβαροφανείς (ας το ξαναγράψω) και βαρύγδουπες ατάκες χωρίς όμως ουσιαστικό κέντρο βάρους, σκηνές για την πρόκληση, όλα αυτά δυστυχως πολύ δύσκολα θα κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες, να νιώσει το δράμα τους.

Ακόμα και η τίμια προσπάθεια του πρωταγωνιστικού τρίου (Κόστερ Βαλντάου, Μονρόε, Φοξ) δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα καθώς και οι τρεις μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια πομπώδη σοβαροφάνεια (προσοχή: το γράφω για τρίτη φορά και όχι επειδή δεν διαθέτω πλούσιο λεξιλόγιο) που νομοτελειακά οδηγεί στην ευχή "να το έβλεπα σπίτι να πατούσα fast forward...".