Free state of Jones

Ο Εμφύλιος αποσχολεί κάθε τόσο και λιγάκι τον Αμερικανικό κινηματογράφο αλλά αυτή τη φορά έρχεται μια ιστορία που ελάχιστοι ήξεραν, με πολύ έδαφος για αλληγορία σε σχέση με το σήμερα, πάντα με βάση την Ιστορία.
Εχοντας αυτά ως υλικά, τον Μακ Κόναχι στα όπλα και μια ιστορία αγάπης με σκλάβα στο Νότο, θα έλεγε κανείς πως ο ικανός Γκάρι Ρος δύσκολα θα... αστοχούσε.

Κι όμως! Η ταινία με πάνω από δύο ώρες θέασής της, θα ξεχαστεί λίγα λεπτά μετά το τέλος. Στεγνή, χωρίς ψυχή, αποσμασματική και με ένα παράλληλο στόρι μερικές δεκαετίες μετά, που δεν έχει κανέναν ενδιαφέρον.

H αρχική σκηνή μάχης Νοτίων και Βορίων, είναι σκληρή και υπερβίαιη. Η συνέχεια, ρεαλιστική σε εικόνες, σε κάνει να περιμένεις έναν ήρωα που θα δικαιολογήσει την παρουσία του. Ο Μακ Κόναχι ναι μεν προσπαθεί αλλά δεν κυριαρχεί. Σαν να μην ολοκληρώνει καμία σκηνή του. Οπως και ο σκηνοθέτης. Μπαίνει με... φόρα σε κάθε θέμα και μετά το ξεχνάει ή απλά το παρατάει. Το απογορευμένο ερωτικό ζευγάρι μένει και για εμάς απογορευμένο! Δεν είδαμε, δεν ακούσαμε. Ο πόλεμος είναι σκληρός και απάνθρωπος, η πολιτική φταίει για όλα, ο ρατσισμός, φυλετικός και ταξικός, όλα ειναι εδώ, αλλά σκόρπια, από δω και εκεί.

Ο Ρος σαν να θέλει να μην γίνει μια κλισέ ταινία με έναν ήρωα που θα... απελευθερώνει τους πάντες. Θέλει να μείνει ιστορικά ακριβής (όπως γράφτηκε) αλλά κινηματογραφικά λίγο μας νοιάζει. Σε πολλά σημεία είναι απίστευτα αργή, σε άλλα απλά περιμένεις να συμβεί κάτι επιπλέον. Καλά τα μαθήματα ιστορίας, αλλά το σινεμά θέλει πάθος. Αλλιώς, γιατί να μπουν στον κόπο οι δημιουργοί και κυρίως, εμείς...

Σύνοψη: Η αληθινή ιστορία του Νιούτον Νάιτ ενός τολμηρού αγρότη από τον Νότο. Ο Νιουτ οργάνωσε μια εξέγερση με άλλους αγρότες στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου και με την βοήθεια των σκλάβων κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ελεύθερη και αυτόνομη διαφυλετική Πολιτεία.