Fingernails

Τι θα συνέβαινε αν ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου, αντί να χρησιμοποιούμε τα δάχτυλά μας για να σαρώνουμε την οθόνη του κινητού προς αναζήτηση ερωτικού συντρόφου σε dating app, μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τα νύχια των χεριών μας για να τεστάρουμε την πραγματική αγάπη;

Η Anna και ο Ryan είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, δύο νέοι που ζουν μαζί χωρίς προβλήματα. Στην πραγματικότητα, είναι το τέλειο ζευγάρι, σύμφωνα με ένα τεστ που προσδιορίζει με ακρίβεια αν ένα ζευγάρι είναι ερωτευμένο. Στην εναλλακτική πραγματικότητα της ταινίας, τα ζευγάρια εξετάζουν την αφοσίωσή τους σε ινστιτούτα που δοκιμάζουν τον έρωτα, εκτελώντας ασκήσεις που φέρνουν τους συντρόφους πιο κοντά πριν περάσουν από ένα τεστ νέας τεχνολογίας, το οποίο απαιτεί ο κάθε συμμετέχοντας να υποβάλει ένα νύχι του για να καθοριστεί η συμβατότητα. Μερικοί περνάνε τη δοκιμασία με απόλυτη βαθμολογία. Το 100% υποδεικνύει το τέλειο ζευγάρι. Εκείνοι που σκοράρουν ένα 50% ή 0% ανακαλύπτουν ότι η σχέση τους δεν ήταν μοιραία.

Αλλά είναι δυνατόν, ακόμα και σε έναν κόσμο με αλγόριθμους, διαγνωστικά και ροές δεδομένων να αποφύγουμε εξ ολοκλήρου το ρίσκο ενός αποτυχημένου έρωτα; Η Anna δεν είναι και τόσο σίγουρη. Ενδιαφέρεται ανεξήγητα για μία θέση εργασίας σε ένα ινστιτούτο προκειμένου να μελετήσει τις ασκήσεις που ο Ryan πιστεύει ότι είναι περιττές, δεδομένης της αποδεδειγμένης συμβατότητάς τους. Εκεί συναντά τον Amir, έναν ειδικό στις διαγνώσεις, που υποστηρίζει ότι είναι ασφαλής στη σχέση του. Μόνο που δεν είναι, όπως ούτε και η Anna. Παρά τη στατιστική, οι δύο συνάδελφοι ερωτεύονται, αμφισβητώντας το σύστημα που τους έχει δώσει δουλειά και τους έχει φέρει κοντά. Θέτουν στο κοινό το ερώτημα αν ο έρωτας είναι πραγματικά μετρήσιμος.

O Χρήστος Νίκου κατάφερε με την πρώτη του ταινία, τα "Μήλα", να διαφοροποιηθεί από το ελληνικό greek weird wave με το οποίο φαινομενικά (και μόνο) συγγένευε και να υπογράψει ένα γοητευτικό φιλμ συναισθηματικής αλληγορίας με μικρομηκάδικη οικονομία στην αφήγηση, αλλά και μια μελαγχολική τρυφεράδα μεγάλου μήκους. Μια ταινία που άρεσε σε πολλούς, άρεσε και στην Κέιτ Μπλάνσετ που αποφάσισε να κάνει παραγωγή στο επόμενο σκηνοοθετικό του εγχείρημα, το χρηματοδότησε το Apple TV (λογική μου ακούγεται, μετά τα... Μήλα!). Και στο Fingernails, οι δεσμοί με το greek wave που προαναφέραμε κόπηκαν εντελώς, έμεινε μια γλυκιά μελαγχολιά που διοχετεύθηκε σε τρεις νέους ηθοποιούς του Χόλιγουντ με μπόλικο ταλέντο και τσαγανό. Την versatile Τζέσι Μπάκλεϊ, τον βραβευμένο με Όσκαρ Ριζ Αχμέντ και το new sensation από το τηλεοπτικό The Bear, Τζέρεμι Άλεν Ουάιτ. 

Και δημιουργεί ξανά έναν δικό του, προσωπικό φιλμικό μικρόκοσμο, με στίγμα, σημεία αναφοράς, που κάτι μάλλον αδιόρατο σε κάνει να μην αφήνεις τη ματιά εύκολα από πάνω του. Το πρόβλημα όμως είναι πως αυτή τη φορά το ζουμί, η ουσία του σεναρίου, όσα εξελίσσονται είναι μάλλον αποχυμωμένα, ενώ λείπει και το έξυπνο/αναπάντεχο τέλος (όπως στα Μήλα) να ενώσει τις τελείες.

Ναι, η χημεία μεταξύ των τριών είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική (αν και οι χαρακτήρες τυος είναι γραμμένοι μάλλον μονόπλευρα), η ρετρό και αναλογική και κάπως άχρονη αισθητική είναι όλα αυτά μαζί ελκυστικά σε ωθούν να δεις "που θα το πάει". Η επίδραση της τεχνολογίας τις ανθρώπινες σχέσεις είναι η κεντρική ιδέα και όσο ο Νίκου διατηρεί αυτή την mid-tempo μελαγχολική του γλύκα, σε κερδίζει με την χαριτωμένη συναισθηματική αγαρμποσύνη των πρωταγωνιστών του. 

Όταν όμως το δράμα kicks in,το φιλμ χάνει την άνεση του ρυθμού και εκβιάζει (έστω απαλά) καταστάσεις. Είναι ομως συνολικά η τανία του μάλλον flat εκεί που θα έπρεπε να πετάει σπινθήρες, καθώς το σενάριο θέλει να πει πολλά με λίγα, όμως αποτυγχάνει και τελικά λέει λίγα.. με λίγα.