Ο Άντονι είναι σχεδόν 80 χρονών και αρνείται να δεχθεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν.
Από την άλλη η κόρη του ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Παρίσι για να παντρευτεί. Αν η κόρη του δεν είναι παντρεμένη τότε ποιος είναι ο άντρας που μπαινοβγαίνει από το σπίτι του και ισχυρίζεται ότι είναι παντρεμένος εδώ και 10 χρόνια με την κόρη του;
Μήπως τελικά αυτός ο άντρας και η κόρη του προσπαθούν να τον βγάλουν τρελό;
Ένα θεατρικό έργο μεταλλάχθηκε σε κινηματογραφικό σενάριο παραμένοντας στον εσωτερικό χώρο στον οποίο αποκλειστικά διαδραματίζεται και καταφέρνει με μαεστρία να σταθεί σαν μια αυτόνομη κινηματογραφική εμπειρία. Συγκλονιστική εμπειρία.
Μια εξαίσια σεναριακή γραφή που μετέτρεψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο από θεατρικό σε κινηματογραφικό κι έδωσε την ευκαιρια στον Άντονι Χόπκινς να καταθέσει μια αλησμόνητη ερμηνεία στον ρόλο του υπερήλικα που πάσχει από Άνοια (προσοχή, όχι Αλτζχάιμερ, υπάρχει διαφορά, το πρώτο δυνητικά ίσως να μπορεί να αντιστραφεί, το δεύτερο έχει τελεσιδικήσει τον δρόμο χωρίς επιστροφή) και μπερδεύει πρόσωπα και χώρους. Ένα μάθημα του τι σημαίνει θεατρική παιδεία εκφρασμένη με κινηματογραφική τεχνική και στοιχειοθετημένη με μια λιτότητα που σπάνια πλέον συναντάς.
Μπορείς να φανταστείς αυτό που για 97 λεπτά είδες, με όλες αυτές τις αντηχήσεις του, στο θέατρο; Όχι. Τα ευφάνταστα ευρήματα του Φλόριαν Ζέλερ και του Κρίστοφερ Χάμπτον που συνυπογράφουν το σενάριο και το μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού που οπτικοποιεί κατά κάποιο τρόπο τις συλλήψεις τους, αναδεικνύουν την αίσθηση ενός μυαλού που σβήνει αργά αλλά σταδιακά και την περιρρέουσα θλίψη όσων θα τον χάσουν (με την άριστη ερμηνεία της Ολίβια Κόλμαν να αξίζει συγχαρητηρίων) που θα αναμετρηθούν με τις αντοχές τους και την ικανότητα να αγαπούν.
Στην ταινία ο χρόνος παίρνει μια άλλη διάσταση. Η μέρα με τη νύχτα εναλλάσσονται στο μυαλό του Άντονι, πολλές σκηνές επαναλαμβάνονται σε λούπα, η αφήγηση ακολουθεί τον κατακερματισμό του μυαλού του πρωταγωνιστή και αποθηκεύει άτακτα χρονικά κεφάλαια, σαν να παρακολουθείς ένα θρίλερ.
Στήνουν λοιπόν έναν καμβά για να μεγαλουργήσει ο Χόπκινς, στην μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του.
Νομίσαμε ότι τα είχαμε δει όλα από αυτόν. Αλλά κατάφερε να μας εκπλήξει με υποδειγματική άνεση. Χωρίς μανιέρες, θολώνει αφοπλιστικά τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και ενδεχομένως την πραγματικότητα. Ναι, κάποιες στιγμές πιστεύεις ότι «δεν μπορεί, σίγουρα θα έχει επαφή με την αρρώστια και στην πραγματική του ζωή».
Μακριά από το method acting, αξιοποιεί τέλεια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που κατέχει τόσο καλά: Η επιβλητική φωνή του, τα βλέμματα, το περπάτημα, η κίνηση στον χώρο, οι σιωπές, είναι όλα τους «Χόπκινς», κάπου τα έχουμε ξαναδεί. Όμως εδώ, το τελικό δημιούργημα συγκλονίζει διότι σκιαγραφεί μαγικά έναν άνθρωπο που χάνει ένα-ένα τα γράμματά του, χάνει την σειρά του, βιώνει την κατάστασή του σαν μια σειρά από μικρές ταπεινώσεις, φοβάται και όταν αντιλαμβάνεται πως δεν ξέρει τι του γίνεται, προσπαθεί να γαντζωθεί από το νήμα της ζωής από όπου μπορεί.
Ακόμα και από την μαμά του, σε εκείνη την ανατριχιαστική σκηνή που ξαναγίνεται παιδί με μια λιτανεία που σε καταρρακώνει.
Να αγαπάτε και να νοιάζεστε και να φροντίζετε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας, σας παρακαλώ πολύ. Mην τους ξεχνάτε.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων