Έρημη χώρα

Έρημη χώρα - κριτική ταινίας

Σε ένα απομακρυσμένο παραδοσιακό εργοστάσιο οικοδομικών υλικών ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση.

Όταν ανακαλύπτει ότι ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου σκοπεύει να το κλείσει και να αφήσει τους εργάτες στο δρόμο θα αναγκαστεί για πρώτη φορά να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος.

Δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάσει και να μην παρασυρθεί από το σπάνιας εικαστικής ομορφιάς ασπρόμαυρα φωτογραφημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπαχράμι, που προσπαθεί και καταφέρνει να ξεφύγει από τον νεορεαλισμό του ιρανικού σινεμά κα να προσομοιάσει το ιδιαίτερο, βαρύ και ιδιοσυγκρασιακό σινεμά του Μπέλα Ταρ (που ο ίδιος παραδέχεται ότι αποτελεί αγαπημένο του σκηνοθέτη) με την ιστορία της φτωχής εργατικής τάξης, σε μια χώρα της οποίας οι άνθρωποι στην επαρχία της, αργοπεθαίνουν. 

Το φυσικό τοπίο λοιπόν δεσπόζει, αποκτά ρόλο και πόστο στην αφήγηση, τα σχεδόν τελετουργικά τρέβελινγκ της υπομονής σχεδόν μαγνητίζουν το βλέμμα, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το ελλιπές και ανισοβαρές σενάριο που δεν διαθέτει τη δύναμη και την ουσία που απαιτείται για να αποτυπώσει την καθημερινότητα σιωπηλών, καθημερινών ανθρώπων, παραμυθιασμένων ίσως  προς μια ουτοπία δικαίωσης στη ζωή και τους σκκηρούς αγώνες τους και πολύ περισσότερο να μιλήσει και να ασκήσει κριτική σε κάποια θέματα - ταμπού της ιρανικής κοινωνίας. Παρά το τέχνασμα που δανείζεται από το Ρασομόν του Κουροσάβα και προσπαθεί να μασκαρέψει με αυτόν την σεναριακή του αδυναμία, τελικά μάλλον εγκλωβίζεται σε μια επαναλαμβανόμενη λούπα σιωπών και συμπεριφορών που υπνωτίζει το βλέμμα, αλλά ίσως και να αποχαυνώνει το μυαλό.

Και σίγουρα δεν επιδιώκει το δεύτερο, καθώς σκοπός του είναι να αποτυπώσει το τέλος μιας ολόκληρης εποχής με την παράδοση εκατοντάδων ετών των χειροποίητων οικοδομικών υλικών, αλλά και την κατάρρευση ενός μάλλον ξεπερασμένου συστήματος ηθικών αξιών.

Ο Μπαχράμι θέλει να μιλήσει για την ταξική ανισότητα, την εκμετάλλευση των αφεντικών και το τυρρανικό ισλαμικό καθεστώς, αλλά το κάνει επιδερμικώς αλληγορικά, βάζει στο επίκεντρο και έναν βουβό έρωτα ανολοκλήρωτο, αλλά και μαζί μισοσχηματισμένο, τελικά το οικοδόμημα που στήνει (πολύ πολύ αργά και) με ευλαβική γεωμετρία, είναι πανέμορφο απ’έξω, όχι και τόσο λειτουργικό από μέσα.

Κατορθώνει ωστόσο να σε εγκλωβίσει στο φιλμικό του σύμπαν, δείχνει μεγάλη προοπτική, με δεδομένο ότι πρόκειται για το ντεμπούτο του.

Πρώτη δημοσίευση: 20 Ιαν. 2022, 11:30
Ενημέρωση: 27 Ιαν. 2022, 02:39
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Έρημη χώρα (Dashte khamoush)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
102
Εταιρία διανομής: 
Release: 
20 Ιανουαρίου 2022

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos