Ένας ήσυχος άνθρωπος

Πρωταγωνιστεί ο Τάκης Σακελλαρίου,  στον ρόλο ενός φιλήσυχου οινοποιού, ο οποίος ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί με την τριαντάχρονη κόρη του Σοφία (Κατερίνα Παπαναστασάτου) όταν πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη (Χρήστος Στρέπκος). Προσπαθώντας να προστατεύσει την κόρη του από την εμπλοκή της με τον κακοποιό αλλά και από την σύγκρουση με τον πρώην πεθερό της (Γιώργος Σουξές), ξεπερνάει τα όριά του και υπομένει στωικά τις συνέπειες.

Η ιστορία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός βαρύ χειμώνα.  Το άγριο περιβάλλον, η βροχή και η ομίχλη συνθέτουν το φυσικό ντεκόρ αυτού του νησιωτικού νεογουέστερν, όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το φιλμ.

«Τι ωθεί ένα ήσυχο καθημερινό άνθρωπο να ξεπεράσει τα όρια του ευατού του;» αναρωτιέται ο Τάσος Γερακίνης. «Η χαμένη του αξιοπρέπεια, ο εγωισμός ή η αγνή και άδολη αγάπη για την κόρη του; Είναι η μοναξιά η αναγκαία συνθήκη μέσα στην οποία παίρνουμε τις πιο κρίσιμες αποφάσεις της ζωής μας; Με εφόδιο μια πλοκή οπλισμένη άλλοτε με βίαια συμβάντα και άλλοτε με απρόσμενες ανατροπές, η ταινία αποπειράται να διερευνήσει ερωτήματα, που άπτονται στο απέραντο φάσμα των αντιφάσεων της ανθρώπινης ψυχής:  αγάπη – επιβολή, αξιοπρέπεια – ταπείνωση, θυσία – εκμετάλλευση, εγωισμός – αλληλεγγύη».

Μια απόπειρα ψυχολογικού θρίλερ με δυνατές επιμέρους επινοήσεις, αλλά και περισσότερες flat στιγμές, ασυντόνιστη στο σύνολό της, ενώ ισορροπεί με μεγάλη δυσκολία μεταξύ θρίλερ και οικογενειακού δράματος, με αποτέλεσμα τελικά να σε αποσυντονίζει.

Η ερμηνεία του Τάκη Σακελλαρίου δεσπόζει στο φιλμ, με την φυσική, βαθιά υπόγεια κατακλυσμιαία έκρηξη συναισθημάτων και οργής, να την βλέπεις να έρχεται και ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός να την μετρά υπολογισμένα και να την αναβλύζει τη στιγμή που πρέπει με μελετημένη ακρίβεια.

Είναι όμως μάλλον ο μόνος άξονας της ταινίας πάνω στον οποίο μπορείς να επενδύσεις, ο σκηνοθέτης το γνωρίζει και έχει επενδύσει πάνω του σε πλάνα και σιωπές.

Όμως ο ίδιος δεν έχει φροντίσει να δημιουργήσει τις κατάλληλες εντάσεις που θα παρασύρουν την ταινία σε μια απαραίτητη κλειστοφοβική κατάσταση, η οποία θα μασκάρευε κάπως τις αφέλειες και κοινοτοπίες του σεναρίου, αλλά και την αμηχανία που νιώθουμε από τις εκτός τόνου και κλίματος ερμηνείες των άλλων δύο πρωταγωνιστών, έρμαια ενός πρόχειρου σχεδιασμού ανάπτυξης των χαρακτήρων τους και μιας κουραστικής επαναληψιμότητας.