Deadpool

Ο Ράιαν Ρέινολντς τα κατάφερε! Με το “Deadpool”, μια ταινία που έβαλε σκοπό της ζωής του να κάνει πραγματικότητα (6 χρόνια το πάλευε), υπερνικώντας τις περικοπές στο budget και κερδίζοντας πανηγυρικά τον πολυπόθητο (και απολύτως δικαιολογημένο με βάση το comic από το οποίο προέρχεται) χαρακτηρισμό R-rated, κλέβει με χαρακτηριστική άνεση την παράσταση από τους συναδέλφους του υπερήρωες της Marvel και της DC Comics (αν και το μόνο, ουσιαστικά, που τον συνδέει με εκείνους είναι κάποιες υπερφυσικές ικανότητες που διαθέτει), ενώ εξιλεώνεται οριστικά και αμετάκλητα για το φιάσκο του “Green Lantern” (και την ατυχή πρώτη εμφάνισή του ως Deadpool στο “X-Men Origins: Wolverine”). Πάνω απ' όλα, όμως, μάς προσφέρει την πιο ανεξάντλητα fun comic-2-film ταινία από την εποχή του “Kick-Ass” και του “Scott Pilgrim Vs. The World” (αν δεν τα έχετε δει ακόμη, δεν ξέρετε τι χάνετε!)

Ο Γουέιντ Γουίλσον (Ράιαν Ρέινολντς), πρώην πράκτορας των Ειδικών Δυνάμεων, που πλέον βγάζει το χαρτζιλίκι του ως μισθοφόρος (με επικίνδυνες αποστολές όπως το να... αναγκάσει έναν πιτσαδόρο να πάψει να παρενοχλεί μια κοπέλα), γνωρίζει και ερωτεύεται την γλυκιά Βανέσα (Μορένα Μπακάριν), στρίπερ στο χαμαιτυπείο όπου συχνάζει. Η ειδυλλιακή σχέση τους, όμως, θα διακοπεί αναπάντεχα, όταν εκείνος πληροφορηθεί πως πάσχει από καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Πάνω στην απελπισία του, αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση να λάβει μέρος σε ένα μυστικό πείραμα που υποτίθεται πως θα τον θεραπεύσει. Όταν ο Γουέιντ συνειδητοποιήσει το λάθος του θα είναι πλέον αργά, καθώς θα καταλήξει μεταλλαγμένος και φριχτά παραμορφωμένος. Όμως, οι υπερφυσικές ικανότητες που απέκτησε (όπως το να αυτοθεραπεύεται), θα τον ωθήσουν να κυνηγήσει μανιασμένα τον άνδρα που τον κατέστρεψε, υιοθετώντας την περσόνα του μασκοφόρου εκδικητή Deadpool, με την εφαρμοστή κόκκινη – για να μη φαίνεται το αίμα – στολή.

Από τα opening credits κιόλας, τα οποία παρουσιάζονται εν μέσω μιας απίθανης, γυρισμένης α λα bullet time σκηνής δράσης με διαδοχικά freeze-frames, και μοιάζουν εμπνευσμένα από τις καλύτερες στιγμές των περίφημων Honest Trailers, καθώς, αντί να παραθέσουν ονόματα συντελεστών, βάζουν στη θέση τους χαρακτηρισμούς όπως “a hot chick”, “a british villain”, “an overpaid tool” (αναφορά στον σκηνοθέτη!), “the real heroes here” (αναφορά στο δίδυμο των σεναριογράφων!!), γίνεται αμέσως αντιληπτό πως όσα θα δούμε στο – ιδιαίτερα “σκοτεινό” ανά τόπους – “Deadpool” δεν έχουν (σχεδόν) καμία σχέση με τα όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις μπλοκμπαστεράδικες superhero movies.

Αυτό που ακολουθεί είναι ένας καταιγισμός από αυτοσαρκαστικά αστεία (τόσο εντός όσο και... εκτός ρόλου), αθυρόστομες εξυπνακίστικες ατάκες, σαρδόνια inside jokes, ανελέητα σατιρικές αναφορές στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και της DC Comics, αλλά και σε κάμποσες ακόμη μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες όπως o “Νονός”, η “Πιο Κουφή Μέρα του Φέρις Μπιούλερ” και η τριλογία του “Taken” και άφθονο ακομπλεξάριστο σεξιστικό χιούμορ (ο Deadpool στο comic φημίζεται ως πανσεξουαλικό ον), με τον... “τέταρτο τοίχο” να σπάει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, κάθε φορά και με πιο απολαυστικό τρόπο (φτάνοντας, μάλιστα, στον αριθμό ρεκόρ των... 16 τοίχων!).

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Τιμ Μίλερ, ωστόσο, δεν ξεχνά ότι ο ήρωάς του εκτός από αθεράπευτος χωρατατζής, είναι και ένας ερωτευμένος άνδρας, με τις ρομαντικές σκηνές της ταινίας ανάμεσα στον Γουέιντ και τη Βανέσα, οι οποίες προηγούνται του επώδυνου πειράματος, να κερδίζουν άφθονους πόντους από την επιτυχημένη χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Αν και, η άψογα μονταρισμένη σεκάνς των ποικίλων σεξουαλικών συνευρέσεων, θεματικά εμπνευσμένων από διάφορες γιορτές, καταλήγοντας στην πλέον ξεκαρδιστική για την ημέρα της γυναίκας, είναι που κερδίζει τις εντυπώσεις.

Βέβαια, το “Deadpool”, πέρα από όλα τα παραπάνω, μας προσφέρει και κάμποσες εντυπωσιακά χορογραφημένες και ντελιριακά βίαιες σκηνές δράσης, με την “γκαζιάρικη” εναρκτήρια σεκάνς της γέφυρας να μας παραδίδει εντατικά μαθήματα... εξολόθρευσης μιας ολόκληρης στρατιάς κακοποιών με όσο το δυνατόν λιγότερες σφαίρες. Και τη δε τελική σεκάνς αναμέτρησης του Deadpool και των δύο X-Men που στέκονται στο πλευρό του (γιατί η παραγωγή... δεν είχε λεφτά για περισσότερους!) ενάντια στον άτρωτο Ajax (Εντ Σκράιν) με την πανίσχυρη Angel Dust (Τζίνα Καράνο) που καλύπτει τα νώτα του, να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την περιορισμένη χρήση οπτικών εφέ που επέτρεπε το – πενιχρό για τα δεδομένα του είδους – budget, επιφυλάσσοντάς μας ένα – κυριολεκτικά – εκρηκτικό φινάλε.

Το “Deadpool”, με τις ποικίλες ευπρόσδεκτες ανατροπές για το είδος των superhero movies, τη διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει και τον θαυμάσιο πρωταγωνιστή που μοιάζει να γεννήθηκε για τον συγκεκριμένο ρόλο, είναι πολύ απλά από τις ταινίες εκείνες που χαίρεσαι να προτείνεις σε φίλους και τους γνωστούς σου (και που σηκώνει μέχρι και... unfriend, αν δεν τους άρεσε!).