The cut

Καλές, κάλλιστες, οι προθέσεις του Φατίχ Ακίν να μιλήσει για τη γενοκτονία των Αρμενίων, αν και Τούρκος ο ίδιος. Το κάνει όμως με λάθος τρόπο, προσπαθώντας να εντάξει την ιστορία του σε ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφησης από αυτό που του ταιριάζει: το τραχύ, ρεαλιστικό, σχεδόν ασφυκτικό προς τους πρωταγωνιστές του, σινεμά του Ακίν που έχουμε αγαπήσει, εδώ δίνει την θέση του σε μια επική ιστορία, με μεγάλα πλάνα, αναπάντεχη φαντασμαγορία στην οπτική του, που θα ταίριαζε πολύ περισσότερο σε κάποιον από τους "ειδικούς" Αμερικανούς σκηνοθέτες της σχολής του Ντέιβιντ Λιν. Δεν το έχει το θέμα εδώ ο Ακίν, όσο και αν προσπαθεί με μερικές έξυπνες ιδέες (όπως ο "Σαρλό" κεντρικός ήρωάς του) και αντισυμβατικές πινελιές, να κρατηθεί on focus, τελικά το διάτρητο και απλοϊκό σενάριο και ο αναπόφευκτος μελοδραματισμός που εδώ υπερτονίζεται και δεν χρησιμοποιείται ουσιαστικά, οδηγούν σε ένα άστοχο δράμα που στοχεύει στην καρδιά σου, αλλά βρίσκει στόχο μία στις τόσες. 

Υπόθεση:
Μαρντίν, 1915. Η τουρκική αστυνομία συλλαμβάνει όλους του Αρμένιους άντρες μέσα σε μια νύχτα και ο νεαρός σιδηρουργός, Nazaret Manoogian, αποχωρίζεται βίαια την οικογένειά του. Χρόνια αργότερα, αφού ο Nazaret έχει επιβιώσει από τη γενοκτονία, μαθαίνει ότι οι κόρες του είναι κι αυτές ζωντανές. Κάνει σκοπό της ζωής του να τις ξαναβρεί και περιπλανιέται από την έρημο της Μεσοποταμίας ως την Αβάνα και τα απομονωμένα βοσκοτόπια της Βόρειας Ντακότα. Σε αυτή την οδύσσειά, θα συναντήσει απλούς ανθρώπους έτοιμους να του συμπαρασταθούν και να τον βοηθήσουν αλλά και την άλλη πλευρά της απαξίωσης και της βαρβαρότητας.