Σύνοψη: 1880. Ο εφευρέτης Τόμας Έντισον (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) και ο επιχειρηματίας Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ (Μάικλ Σάνον) βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας θρυλικής διαμάχης για την ηλεκτροδότηση σχεδόν όλου του κόσμου που θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο Έντισον υποστήριζε την παροχή του συνεχούς ρεύματος, ενώ ο Γουέστινγκχαουζ το εναλλασσόμενο, με την υποστήριξη πολλών Ευρωπαίων βιομηχάνων και, φυσικά, με την ανεκτίμητη βοήθεια του Νίκολα Τέσλα (Νίκολας Χουλτ).
Άποψη: Το «The Current War» προβλήθηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ του Τορόντο το 2017, όμως είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην χρεοκοπία της Weinstein Company, εταιρείας παραγωγής της ταινίας, και του γνωστού σκανδάλου με τον Harvey, οπότε έμεινε δυο χρονιά ανεκμετάλλευτη και πλέον με καθυστέρηση βγαίνει στα σινεμά. Μόνο που για την υστεροφημία όλων των συντελεστών ίσως να έμενε καλύτερα στην αφάνεια. Με σκηνοθέτη τον Alfonso Gomez-Rajon, σκηνοθέτης του ενδιαφέροντος «Me and Earl and the Dying Girl» και επεισοδίων του «Glee» και «American Horror Stoyr», με τρεις πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς στους ρόλους τριών επιστημόνων-εφευρετών, ο Κάμπερμπατς ως Έντισον, ο Σάνον ως Γουέστινγκχαουζ και ο Χουλτ ως Τέσλα και με μια ενδιαφέρουσα στα χαρτιά υπόθεση, για τον πόλεμο του ηλεκτρισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, όλα φαντάζουν ιδανικά και τίποτα δεν προμηνύει το απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Κακοσκηνοθετημένη, με άστοχο μοντάζ (έχουν αλλάξει σκηνές από την εκδοχή του 2017 στο Τορόντο) και σεναριακά απλουστευτική και επίπεδη, αδυνατεί να αποδώσει την εκρηκτική -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ατμόσφαιρα της εποχής. Η σκηνοθεσία ακαδημαϊκή και στείρα, με συνεχή τράβελινγκ και προσπάθεια για μονοπλάνα που περισσότερο μοιάζουν με πειραματισμούς σπουδαστή κινηματογράφου παρά με ταινία επαγγελματία σκηνοθέτη και τρείς ηθοποιοί που δεν είναι σε θέση να ελέγξουν απόλυτα τους ήρωές τους.
Καταθέτουν ό,τι καλύτερο μπορούν, μόνο που εξαιτίας του ελλιπούς σεναριακού κτισίματος, δεν μπορείς παρά να βλέπεις τον Κάμπερμπατς που κάνει τον Έντισον και ποτέ τον Έντισον. Αυτό δηλαδή που κατόρθωσε στο «The Imitation Game», να μπει στο πετσί του Άλαν Τούρινγκ, εδώ μένει μόνο στην επιφάνεια, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους, κατά τα άλλα ταλαντούχους, ηθοποιούς.
Έχει ενδιαφέρον βέβαια η ίδια η ιστορία ως ιστορία και η πολυπλοκότητά της, την οποία δεν αποτυπώνει επί της οθόνης. Πολλές φορές μπορείς να κάνεις ταινία μιάμιση ή δύο ωρών και εν τέλει να μην έχεις πει τίποτα στην ουσία, όπως λίγο-πολύ συμβαίνει εν προκειμένω. Όλα τα δυνατά χαρτιά, δηλαδή οι ίδιοι οι ήρωες και η σχέση μεταξύ τους, αλλά και οι δολοπλοκίες που συμβαίνουν, καθώς είναι γνωστό πως ο Έντισον δεν ήταν και ο τιμιότερος με πολλούς επιστήμονες να αμφισβητούν την ουσιαστική συμβολή του θεωρώντάς τον περισσότερο κλέφτη ιδεών, καίγονται ένα-ένα όσο περνάει η ώρα.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων