Σύνοψη: Ο Giorgi είναι ιερέας και μεταφέρεται στην εκκλησία ενός απομακρυσμένου, ορεινού χωριού. Λόγω του ότι είχε σπουδάσει σκηνοθεσία, και τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά, αποφασίζει  να δημιουργήσει έναν κινηματογράφο μέσα στην εκκλησία, όπου θα γίνονται προβολές κλασικών ταινιών για τους κατοίκους του χωριού. Όταν όμως θα γνωρίσει την δασκάλα πιάνου, την όμορφη Lily, που τόσο μοιάζει στην Marilyn Monroe, η ζωή του θα αλλάξει, με τα συναισθήματα να ξυπνούν.

Άποψη: Το 2013 ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Zaza Urushadze είχε εντυπωσιάσει με το αντιπολεμικό του δράμα «Tangerines», που κατάφερε να βρεθεί στην τελική πεντάδα του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Τώρα επιστρέφει με ένα αρκετά παλιομοδίτικο αλλά και συναισθηματικό δράμα, που ωστόσο έχει μία κρίση ταυτότητας καθώς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι και πού θέλει να πάει. Στην «Εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου» βλέπουμε τον ιερέα Giorgi, που μαζί με έναν νεότερο ιερέα πηγαίνουν να εγκατασταθούν σε ένα πολύ όμορφο, αλλά και απομονωμένο χωριό. Εκεί θα έρθουν σε επαφή με τους κατοίκους, θα προσπαθήσουν να τους πλησιάσουν και θα δημιουργήσουν ένα σινεμά στο οποίο προβάλλονται από το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και το «Kid» του Τσάπλιν, μέχρι το «Vertigo» του Χίτσκοκ.

Μέχρι αυτό το σημείο οι επιρροές είναι οι εξής: ο σκηνοθέτης παίρνει το μοτίβο του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα και το τοποθετεί στην ορεινή Γεωργία και στα πρόσωπα δύο ιερέων, που στην αρχή της ταινίας, όταν ξεκινάει η «περιπέτειά» τους, φέρνουν στον νου τους δύο κλασικούς ήρωες, με τον Giorgi πιο θαρραλέο να αντιμετωπίσει την νέα συνθήκη, και τον βοηθό του πιο αφελή και χαρούμενο. Ο Giorgi μάλιστα ερωτεύεται την αλά Marilyn Monroe δασκάλα του χωριού, την οποία προσπαθεί να σώσει σαν άλλος Δον Κιχώτη την Δουλτσινέα. Στην συνέχεια, όταν φθάνουν στο χωριό αφήνει την αίσθηση ότι θα δούμε κάτι σαν το «Chocolat» ή το πρόσφατο «The Bookshop» (ή για τα ελληνικά δεδομένα «Το Καφέ της Χαράς»), δηλαδή την προσπάθεια ενός ξένου να εγκλιματιστεί στην κλειστή κοινωνία ενός χωριού. Έπειτα, παίρνει την ιδέα του «Σινεμά ο Παράδεισος», και δημιουργεί ένα αυτοσχέδιο σινεμά, το οποίο απολαμβάνουν και αγαπούν οι κάτοικοι του χωριού. Στην συνέχεια όμως, όταν ο παπάς κάνει εξομολόγηση σε ένα παιδί, μαθαίνει ότι η δασκάλα πιάνου το χτυπάει, με εκείνη να αποκαλύπτει ότι την κοιτάει ερωτικά στο μάθημα, αφήνοντας κάποιες υπόνοιες για μεταξύ τους σχέση, φέρνοντας στο νου την «Δασκάλα του Πιάνου» του Χάνεκε. Παράλληλα βέβαια παρατηρούμε την ζωή στο χωριό.

Το τρίτο μέρος όμως της ταινίας αλλάζει τελείως διάθεση, και αποφασίζει να μετατραπεί σε ένα ερωτικό θρίλερ, με την femme fatale και τον αγνό παπά, αποκτώντας θρησκευτικούς συμβολισμούς, με τον ιερέα να είναι ένα alter ego του Χριστού, ενός μοναχικού ανθρώπου που τιμωρείται αδίκως και απομακρύνεται από τους ανθρώπους, ο βοηθός του ένας άλλος Πέτρος που αρχικά τον αρνείται, και η δασκάλα μία ενσάρκωση τόσο της γυναίκας όπως την φαντάστηκε η μεσαιωνική εκκλησία, ως δαιμονική, όσο και ως ενσάρκωση των επίγειων απολαύσεων και αμαρτιών.

Το τρίτο μέρος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρά τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες του καλού άνδρα και της μοιραίας γυναίκας, ωστόσο δεν του δίνεται ο απαραίτητος χώρος, με αποτέλεσμα να μοιάζουν όλα κάπως βιαστικά και γρήγορα. Ένα παλαιάς αισθητικής δράμα, που αν αποφάσιζε εξ αρχής πού ήθελε να πάει, σίγουρα θα είχε να πει περισσότερα.

Πρώτη δημοσίευση: 30 Aug 2018, 13:32
Ενημέρωση: 6 Σεπτεμβρίου 2018, 03:48
Τίτλος:
The confession (Η εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
89
Εταιρία διανομής: 
Release: 
30 Αυγούστου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos