Che: Part Two (2008)

Σύνοψη: Στο δεύτερο μέρος ο Ernesto Che Guevara έχει φύγει από την Κούβα, αφού πρώτα παραιτήθηκε από υπουργός της κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο, και έχει πάει στην Βολιβία, με σκοπό να βοηθήσει τους Βολιβιανούς στην επανάστασή τους. Η ταινία ακολουθεί τον Αργεντίνο επαναστάτη από το 1966 και την συνεισφορά του στον αγώνα τους, μέχρι το 1967, την χρονιά της εκτέλεσής του.

Άποψη: Αυτήν την εβδομάδα θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος της ταινίας «Che» του Steven Soderbergh, μετά το εξαιρετικό πρώτο μέρος, όπου παρακολουθήσαμε την οργάνωση της Κουβανικής Επανάστασης, αλλά και την επίσκεψή του στην Αμερική για την ομιλία στον ΟΗΕ το 1965. Το δεύτερο μέρος αρχίζει με τα γεγονότα της επόμενης χρονιάς, του 1966, όταν ο Che Guevara με ένα γράμμα δηλώνει την παραίτησή του, και ότι προτιμάει να πάει στην Βολιβία, για να προσφέρει ό,τι μπορεί. Σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, το δεύτερο κινείται μόνο σε έναν χρονικό άξονα, από το 1966 στο 1967, ακολουθώντας έναν γραμμικό τρόπο αφήγησης. Αυτό από την μία πλευρά κάνει πιο εύκολη την παρακολούθηση της ιστορίας, χωρίς χρονικά άλματα, όπως συνέβαινε στο πρώτο μέρος και ίσως βοηθάει στο να δομηθεί η ιστορία της επανάστασης των Βολιβιανών, από την άλλη όμως δεν υπάρχει η ίδια ένταση, καθώς υιοθετεί έναν πιο παραδοσιακό αφηγηματικό δρόμο χωρίς παρεκκλίσεις και άλλα μονοπάτια, κάνοντάς το ανά στιγμές να χάνει το ενδιαφέρον. Τα δύο μέρη άλλωστε έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Παρά τα κοινά στοιχεία, διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό, τόσο ως προς την αισθητική, όσο και ως προς τον τόνο της ταινίας. Πέραν του τρόπου που κτίζεται η αφήγηση, σε αυτήν την ταινία, με τον υπότιτλο «Guerilla», δεν υπάρχει η εναλλαγή έγχρωμης και ασπρόμαυρης φωτογραφίας, όπως στο πρώτο, αλλά μόνο έγχρωμη, κυρίως σε γήινους τόνους. Υπήρχαν όμως και αρκετές σκηνές με ψυχρούς μπλε φωτισμούς να λούζουν την σκηνή, δείχνοντας το παιχνίδισμα που επιχειρεί ο Soderbergh, που πέρα από σκηνοθέτης είναι και ο διευθυντής φωτογραφίας, πίσω από το ψευδώνυμο Peter Andrews. Υιοθετεί έναν πιο λυρικό τόνο, με περισσότερες σιωπές και φυσιολατρικά πλάνα, αναδεικνύοντας την μηδαμινότητα του ανθρώπου μέσα στο φυσικό τοπίο, κάνοντας μας να φανταστούμε πώς θα ήταν περίπου η ταινία αν την σκηνοθετούσε ο Terrence Malick (που ήταν ο αρχικός υποψήφιος).

Και σε αυτό το μέρος ο Benicio del Toro καταφέρνει να γίνει η μετενσάρκωση του Che, ενώ σε μικρό ρόλο συναντούμε τον παλιό γνώριμο του Soderbergh, τον Matt Damon. Παρά τις κάποιες αδυναμίες σε σχέση με το καλύτερο πρώτο μέρος, ο σκηνοθέτης αποδεικνύει την δεξιοτεχνία του και ιδίως σε δύο σκηνές, που μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη, παραδίδοντας μαθήματα σκηνοθετικής ευφυΐας. Η μία σκηνή είναι όταν ο Che πέφτει χτυπημένος στο έδαφος μέσα στα βουνά, κάτι που θα οδηγήσει στην σύλληψή του, με την χειροκίνητη κάμερα του Soderbergh να τρέμει και να πηγαινοέρχεται αναδεικνύοντας την πτώση, τόσο την σωματική όσο και γενικότερη, του επαναστάτη. Η άλλη σκηνή είναι η σκηνή της εκτέλεσης, όταν η κάμερα τότε μετατρέπεται στα μάτια του Che, σε μία από τις ωραιότερες στιγμές κινηματογραφικού θανάτου. Η μεσσιανικότητα του επαναστάτη αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο, αφού φαίνεται να είναι γεννημένος να βοηθάει ανθρώπους που καταπιέζονται, χωρίς να βρίσκει την αναγνώριση από κανένα...