Σύνοψη: Ο Brad Pitt υποδύεται τον Ladybug (Πασχαλίτσα), έναν κάπως κακότυχο δολοφόνο που είναι αποφασισμένος αυτή τη φορά να κάνει τη δουλειά του με την ησυχία του μετά από σειρά αποτυχιών.
Η μοίρα, όμως, έχει τα δικά της σχέδια και έτσι η τελευταία αποστολή του τον φέρνει σε μια ξέφρενη πορεία σύγκρουσης με φονικούς αντιπάλους από όλη την υφήλιο-όλοι με σχετικούς, αλλά αντικρουόμενους σκοπούς- πάνω στο πιο γρήγορο τρένο του κόσμου, με ένα βασικό σκοπό. Να βρει έναν τρόπο να κατέβει από αυτό το τρένο.
Άποψη: Ο David Leitch ολοκληρώνει μια άτυπη δική του τριλογία, έπειτα από το John Wick και το Atomic Blonde, με το Bullet Train, που συγγενεύει με τις δύο προηγούμενες ταινίες του αφενός υφολογικά μέσω της στυλιζαρισμένης, νέον χρωμάτων αισθητικής του, αφετέρου μέσω ενός κεντρικού χαρακτήρα που κινείται πέραν του νόμου αλλά με έναν δικό του αξιακό κώδικα τιμής και ηθικής που τον καθιστά ήρωα.
Μετά τον Keanu Reeves και την Charlize Theron που υποδύθηκαν τους άλλους χαρακτήρες, έρχεται να προστεθεί ο Brad Pitt σε μια τρελή υποκριτική φόρμα, γεμάτος όρεξη και χαβαλέ, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της υποτιμημένης καριέρας του.
Αν δεν είχε την συγκεκριμένη εξωτερική εμφάνιση, σίγουρα θα θεωρούταν ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του Χόλιγουντ και ίσως από τους σπουδαιότερους καρατερίστες, κάτι που όποτε του δίνεται η δυνατότητα το αποδεικνύει (όπως στο πρόσφατο Lost City, με το οποίο υπάρχει ενδοκινηματογραφική επικοινωνία την οποία θα σας αφήσουμε να την ανακαλύψετε). Ο Leitch μεταφέρει στο σινεμά το ιαπωνικό μυθιστόρημα Marie Beetle του Kotaro Isaka-με πολλές συζητήσεις για το αν έπρεπε να προστεθούν και λευκοί ή δυτικοί χαρακτήρες, πέρα από Ιάπωνες, το οποίο είναι μια άλλη ιστορία, που όμως δεν ζημιώνει την ταινία μιας και αυτή η πολυπολιτισμικότητα που έχει εν τέλει βγαίνει υπέρ της, παρότι πράγματι ίσως θα ήταν καλύτερη στα χέρια ενός ιάπωνα ή εν γένει ασιάτη σκηνοθέτη και βλέπαμε ένα νέο Train to Busan αλλά όχι με ζόμπι, αλλά αντικρουόμενων συμφερόντων κατασκόπους.
Ο σκηνοθέτης πάντως εφαρμόζει το σκηνοθετικό του στιλιζάρισμα, με την γραφική βία, τις χορογραφημένες κινήσεις, την έντονη φωτογραφία και τα διάσημα τραγούδια στο background, παρουσιάζοντας μια απόλυτα ποπ ταινία δράσης, που απολαμβάνεις κάθε λεπτό όλο και περισσότερο.
Τρεις ομάδες χαρακτήρων, από την μία ο ζεν Brad Pitt που ψάχνεται, από την άλλη οι καρικατουρίστικοι Aaron Taylor Johnson και Brian Tyree Henry και τέλος η αλά Kill Bill Joey King, ενώνουν τις πορείες τους σε ένα ξέφρενο τρένο, που αξίζει να δει κανείς στο σινεμά για να το απολαύσει. Αυτό που δεν έχει ο Leitch, και το είχε για παράδειγμα στο Deadpool 2 που είχε επίσης σκηνοθετήσει, είναι ένα τόσο καλογραμμένο σενάριο στους διαλόγους.
Υστερεί σε κωμικές ατάκες, μιας και η προσέγγιση της ιστορίας γίνεται σαφέστατα και με μια διάθεση κωμωδίας-παρωδίας, που όμως μένει προσκολλημένη στα gags ή στο οπτικό κομμάτι και το μοντάζ που μπορεί να προκαλεί γέλιο, και σχεδόν καθόλου στο σενάριο, που όποτε προσπαθεί να φανεί αστείο, εν τέλει γίνεται απλώς χαριτωμένο.
Σε συνδυασμό και με τα αχρείαστα πολλά flashbacks που αποπροσανατολίζουν τον θεατή, αυτά είναι τα αδύναμα κομμάτια μιας ιστορίας που όμως μέχρι τελευταίας σκηνής διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή και δεν προδίδει ούτε στιγμή τους λόγους για τους οποίους κάποιος επέλεξε να την δει.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων