Birthday girl

Σύνοψη: Με αφορμή τα 18α γενέθλια της κόρης της, η Νάνα καλεί εκείνη και την καλύτερη φίλη της σε μια κρουαζιέρα για να τα γιορτάζουν. Ύστερα από μια μεγάλη περίοδο πολλών προβλημάτων που αντιμετώπισε η σχέση τους, η μητέρα ελπίζει πως έτσι θα επουλωθούν οι μεταξύ τους πληγές.

Ωστόσο, το πρώτο κιόλας βράδυ το ταξιδιού, η κόρη εξαφανίζεται για μερικές ώρες και όταν τελικά εντοπίζεται, δεν έχει καμά ανάμνηση για το τι της συνέβη.

Άποψη: Ένα σκανδιναβικό How To Have Sex μέσα στην φουκοϊκή ετεροτοπία ενός κρουαζιερόπλοιου, στο οποίο μία μάνα με την κόρη και την κολλητή της κόρης γιορτάζουν την ενηλικίωση της κόρης, με φόντο άλυτα ενδοοικογενειακά προβλήματα και έναν πιθανό βιασμό ή απόπειρα.

Ένα ξέφρενο πάρτι και ένα μεθύσι θα γίνει η αιτία κάποιες αναμνήσεις από το προηγούμενο βράδυ να είναι θολές, με την μητέρα να αναλαμβάνει τον ρόλο του αστυνομικού θέλοντας να εξιχνιάσει το τι ακριβώς έγινε εν τη απουσία της.

Ο Δανός σκηνοθέτης Michael Noer (ο Πεταλούδας-2017) ξεκινά την αφήγησή του in media res, ενώ επιβιβάζονται στο κρουαζιερόπλοιο με στόχο την διασκέδαση, χωρίς να γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία για το πριν, παρά μόνο όσα μαθαίνουμε σποραδικά μέσα από συζητήσεις και αναφορές των χαρακτήρων.

Με μια χρήση κάμερας αρκετά τηλεοπτική ή και οριακά βιντεοκλιπίστικη και με υπερβολή στον σκιοφωτισμό και στα νέον χρώματα, σε μια άκαρπη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα, ο Noer ακολουθεί κατά πόδας την μάνα, που παρά την προβληματική σχέση με την κόρη της, έρχεται να την υπερασπιστεί και να λύσει όσα για χρόνια είχε αφήσει να διαιωνίζονται. Μια μάνα που ούτε μπαίνει στο εικονοστάσι αγιοσύνης αλλά ούτε τιμωρείται, μια γυναίκα που κάνει ό,τι μπορεί διαχειριζόμενη και η ίδια την δική της ζωή, όταν για παράδειγμα το ίδιο βράδυ και εκείνη θέλει να περάσει καλά.

Η Δανή ηθοποιός Trine Dyrholm, σπουδαία εκπρόσωπος του δανέζικου κινηματογράφου που πολλάκις έχουμε θαυμάσει από τα πιο πρόσφατα Queen of Hearts και The Commune μέχρι το In A Better World και Festen, προσδίδει πολλά με την ερμηνεία της και εξυψώνει την ηρωίδα της, κρατώντας την προσοχή μας στραμμένη πάνω της.

Αυτά που θέλει να περάσει η ταινία είναι αρκετά με το κυριότερο το ζήτημα του βιασμού, του κατά πόσο πιστευτή ή όχι γίνεται, μέχρι πού μπορεί μια κοπέλα να το κυνηγήσει και τι τοίχους θα συναντά μπροστά της και φυσικά το ίδιο το ζήτημα της αυτοδιάθεσης του σώματος και μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος στα πλαίσια ενός πάρτι και ενός ξεφαντώματος, είναι καίρια ζητήματα που θα πρέπει να προβληματίζουν.

Στο Κορίτσι των Γενεθλίων όλα είναι βιαστικά και φευγαλέα και έτσι εν τέλει η προσοχή του θεατή δεν επικεντρώνεται σε κάποιο από τα κοινωνικά ζητήματα που προβάλλει, αποδυναμώνοντας το ίδιο το υπαρκτό background της κατά τα άλλα μυθοπλαστικής ιστορίας. Το ίδιο το σκηνικό ενός κρουαζιερόπλοιου και του ασφυκτικού ιστού που θα μπορούσε να δημιουργηθεί σε ένα εκ των πραγμάτων περιορισμένο τοπικά χώρο μένει και αυτό αρκετά ανεκμετάλλευτο, δίνοντας μόνο περισσότερο χώρο στον χαρακτήρα της μητέρας, να ψάξει μόνη της στην ιστορία επί του πλεούμενου.