Σύνοψη: Ένας άνδρας παγιδεύεται στην καρδιά της Αρκτικής μετά την πτώση του αεροπλάνου του. Προσπαθεί να επιβιώσει κατασκευάζοντας το δικό του καταφύγιο, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να βρει τροφή, αλλά και να αποφύγει τους κινδύνους που προκύπτουν, ενώ την ίδια στιγμή δεν παραλείπει να στέλνει σήματα SOS, ελπίζοντας σε διάσωση. Ο ήρωάς μας πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει στην ασφάλεια του καταφυγίου του ή αν θα αναζητήσει ενδεχόμενη σωτηρία στο άγνωστο και εξαιρετικά αντίξοο περιβάλλον της Αρκτικής.
Άποψη: Χωρίς μικρότερες ιστορίες να σκιαγραφούν το περίβλημα του πρωταγωνσιτικού χαρακτήρα, τι συμβαίνει πριν το ατύχημα, γιατί συνέβη και λοιπά προσδιοριστικά, ο Μαντς Μίκελσεν υποδύεται έναν άνδρα που βρέθηκε μόνος του στην Αρκτική μετά από ένα αεροπορικό δυστήχημα και προσπαθεί να επιβιώσει. Τόσο απλά, λιτά και κατανοητά. Όσο απλή και δωρική, μα γεμάτη ένταση και φόρτιση όπου απαιτείται, είναι η ερμηνεία του Δανού σταρ, που θυμίζει αρκετά αυτή του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο προ πενταετίας "Αll is lost" του Τζέι Σι Τσάντορ.
Με την μόνη διαφορά πως εδώ ο ήρωάς μας δεν κινδυνεύει να πνιγεί, αλλά να παγώσει ή να πεθάνει από την πείνα. Και ο Μίκελσεν καταφέρνει με μια φοβερή ερμηνεία να αποτυπώσει σε full extend την δυναμική της υπερπροσπάθειας ενός ανθρώπου να υπερνικήσει όλες τις αναποδιές που προκύπτουν αντιμετωπίζοντας τες πότε με τόλμη, πότε με υπομονή, στωικότητα και εφευρετικότητα.
Με ελάχιστο διάλογο και ΧΩΡΙΣ κασκαντέρ, με τα μάτια και τις κινήσεις του κορμιού, καταφέρνει να διαπεράσει πολλές κλίμακες της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και να μας συνεπάρει σε ένα ρεαλιστικό ανθρώπινο δράμα χωρίς φθηνά αφηγματικά τρικ και ευκολίες που σε αποπροσανατολίζουν. Αντιθέτως, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου πολλές φορές να συμπάσχει και να αγωνία για την έκβαση μιας μάχης για την επιβίωση, με μοναδικά όπλα την λογική και το ένστικτο. Και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία, τόσο του σκηνοθέτη, όσο και του πρωταγωνιστή.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Τα γυρίσματα ήταν επίπονα και απαιτητικά, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε ανέμους ταχύτητας 55 χλμ/ώρα. Παγερή βροχή. Χιονοθύελλες. Δρόμους που έκλειναν. Φορτηγά που μετέφεραν εξοπλισμό και τα οποία κολλούσαν στο χιόνι και ακινητοποιούνταν. Και μετά, το χιόνι που έλιωνε, λίγο πριν το τέλος των γυρισμάτων. Πόρτες να ξεκολλάνε από αυτοκίνητα, να τις παρασύρει ο άνεμος. Καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, οι καιρικές συνθήκες άλλαζαν ανά ώρα και έτσι δεν μπορούσε να υπάρχει ακολουθία. Παρόλο τον απάνθρωπο καιρό, το συνεργείο στιγμή δεν λιποψύχησε. Και ο Μαντς κυρίως. Μια ιδίως σκηνή μου έχει εντυπωθεί: Ο πρωταγωνιστής απέχει ένα περίπου χιλιόμετρο από το καταφύγιο και επιστρέφει εκεί περπατώντας πάνω σε μια παγωμένη λίμνη. Δεν επιτρέπονταν snowmobiles στη λίμνη, οπότε χρειαζόταν περίπου μισή ώρα προκειμένου να φτάσει στη θέση του. Οποιοσδήποτε φορούσε απλώς ένα κόκκινο πανωφόρι, θα υπέφερε. Ο Μνατ, όμως, παρέμενε προσηλωμένος στο να είναι άψογος στη σκηνή του. Του δίναμε ένα walkie-talkie και ξεκινούσε μόνος… Αυτό το γύρισμα είναι το αγαπημένο μου.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Η ταινία ήταν πολύ απαιτητική. Μεγάλη πρόκληση. Τα γυρίσματα προγραμματίζονταν να διαρκέσουν μόλις 20 μέρες στην Ισλανδία, στην καρδιά του χειμώνα. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να κάνουμε τα γυρίσματα με ό,τι καιρό κι αν είχαμε, πράγμα που ήταν επίπονο για όλο το συνεργείο όπως και το να κρατήσεις ακολουθία και ρακόρ ήταν εφιαλτικό. Παρόλα αυτά, τα καταφέραμε και όλα πήγαν άψογα. Άλλη μια πρόκληση αυτής της ταινίας ήταν να φαίνεται πως ο ήρωάς μας είναι εκεί ολομόναχος, πράγμα δύσκολο γιατί με ένα συνεργείο 20-30 ατόμων ήταν δύσκολο να μην βρεις κάποια πατημασιά πάνω στο παρθένο χιόνι που κάλυπτε τα πάντα.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων