Anselm

Σύνοψη: Μετά το “Pina” του 2011, ο Βιμ Βέντερς αξιοποιεί ξανά την τεχνική του 3D για να παρουσιάσει ένα στοχαστικό πορτρέτο του σημαντικού κι αμφιλεγόμενου Γερμανού εικαστικού Άνσελμ Κίφερ.

Γνώμη: Ένα ιερό τέρας του γερμανικού κινηματογράφου συναντά ένα ιερό τέρας της γερμανικών εικαστικών τεχνών και το αποτέλεσμα είναι το “Anselm”, το νέο ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς για τον Άνσελμ Κίφερ.

Ο Κίφερ είναι μία σχεδόν μυθική φιγούρα της σύγχρονης τέχνης, ένας άνθρωπος που έχει καταπιαστεί με διάφορα μέσα, από τη ζωγραφική και τη γλυπτική μέχρι τη δημιουργία installation, για να μιλήσει –σχεδόν κάθε φορά– για τις έννοιες της μνήμης και της λήθης.

Οι θεματικές αυτές ταιριάζουν προφανώς γάντι με τις ευαισθησίες του Βέντερς, ο οποίος δημιουργεί εδώ άλλο ένα ελεγειακής φύσεως ντοκιμαντέρ, που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά που περιμένουμε από μία ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη, όπως είναι η εντυπωσιακή φωτογραφία, η διάθεση στοχασμού και αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση νοσταλγίας που φαίνεται να διαποτίζει το σύνολο του έργου του.

Για δεύτερη φορά στην καριέρα του, μετά τη μεγαλειώδη “Pina” του 2011, ο Βέντερς στρέφεται στην τεχνική του 3D για να φέρει ακόμα πιο κοντά τον θεατή τόσο στις γιγαντιαίες διαστάσεις των έργων και των στούντιο του Κίφερ όσο και στην ιδιαίτερη χρήση των υλικών με τα οποία δημιουργεί.

Με την εκπληκτικής ομορφιάς φωτογραφία του Φραντς Λούστιγκ να ενεργοποιεί τα οπτικά νεύρα και το 3D να δίνει την αίσθηση ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να αγγίξεις τους καμβάδες και τα γλυπτά που βλέπεις στην οθόνη, το “Anselm” είναι μία σπάνια αισθητηριακή εμπειρία, από αυτές που μόνο ο χώρος της αίθουσας μπορεί να σου προσφέρει.

Χωρισμένο σε χαλαρά χρονολογικά κεφάλαια, το “Anselm” δεν επιχειρεί μία συμβατική καταγραφή όλης της πορείας του Κίφερ, δεν χρησιμοποιεί ομιλούσες κεφαλές που αναλύουν τη σπουδαιότητά του, αλλά αφήνει κυρίως τα έργα του να μιλήσουν γι’ αυτόν.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φεύγει κανείς από τη θέασή του θέλοντας να μάθει περισσότερα για αυτή την τόσο ιδιαίτερη φιγούρα κι αν έλειπαν κάποιες σκηνές που βλέπουμε αναπαραστάσεις στιγμών της ζωής του ως παιδί και νέου, οι οποίες είναι μεν πανέμορφες αλλά δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερα ουσιαστικό ή πρωτότυπο στην αφήγηση, θα μιλούσαμε ίσως τώρα για την καλύτερη δουλειά του Βέντερς εδώ και χρόνια.