Σύνοψη: Ο αλητάκος Αλαντίν που για να ζήσει καταφεύγει στις κλοπές γνωρίζει τυχαία στον δρόμο την πριγκίπισσα Γιασμίν, κόρη του σουλτάνου, αγνοώντας την  πραγματική της ταυτότητα. Όταν πέσει στα χέρια του το μαγικό λυχνάρι με το παιχνιδιάρικο τζίνι τότε θα του δοθεί η δυνατότητα να κάνει τρείς ευχές, έχοντας όμως τον μοχθηρό Τζαφάρ να τον καταδιώκει με στόχο του να γίνει από βεζίρης σουλτάνος.

Άποψη: Ο Guy Ritchie ανέλαβε την live-action εκδοχή της επιτυχημένης ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney του 1992. Η δική του εκδοχή διαθέτει όλα τα στοιχεία της επιτυχημένης ντισνεϊκής συνταγής με βασικότερο όλων την πλήρη υποταγή της σκηνοθετικής ταυτότητας του εκάστοτε σκηνοθέτη στα θέλω του κινηματογραφικού εργοστασίου Disney.

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ταινία του Guy Ritchie. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστες σκηνές που φέρνουν ελαφρώς στο μυαλό με μια δόση νοσταλγίας τον δικό του Σερλοκ Χολμς, ή η χορογραφημένη δράση που υπήρχε επίσης εκεί, κατά τα άλλα πρόκειται για μια ντισνεϊκή ταινία που απλώς φέρει την υπογραφή του βρετανού σκηνοθέτη, αλλά τίποτα από την αύρα του, από τα πλάνα που κάνει συνήθως ή από την «βρωμιά» του. Όλα είναι απαστράπτοντα μιας και βρισκόμαστε στην Ανατολή με την οριενταλιστική ματιά της Δύσης να μην έχει εκλείψει, μια φαντασιακή από το συλλογικό ασυνείδητο Ανατολή λουσμένη στα πλούτη, με ανθρώπους να αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο πέραν του χρήματος, της εξουσίας και της παγαποντιάς. Απουσιάζει βέβαια το κακό του «Πρίγκιπα της Περσίας» για να θυμηθούμε μόνο ένα παράδειγμα, της χρήσης δηλαδή λευκών ηθοποιών σε ρόλους μαύρων, Αράβων, Ασιατών κτλ και αυτό είναι προς τιμήν της ταινίας που απέφυγε να βάλει δύο γνωστούς νεαρούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Αλαντίν και της Γιασμίν, βάζοντας εν τέλει τους άγνωστους στο ευρύ κοινό αλλά φωτογενείς και ταλαντούχους τόσο στην υποκριτική όσο (λίγο παραπάνω) στο τραγούδι Mena Massoud και Naomi Scott.

Αντιθέτως, επιλέγεται ο δημοφιλής Will Smith στον ρόλο του τζίνι, ρόλο που στιγμάτισε με την φωνή του ο Robin Williams στο animation του 1992 και που παραδόξως ο Smith στάθηκε αντάξιος του προκατόχου του, παραδίδοντας μια εντυπωσιακή και διασκεδαστική ερμηνεία, την μόνη ευχάριστη νότα σε μία ανιαρά προβλέψιμη ταινία, όχι μόνο λόγω της πλοκής που είναι ούτως ή άλλως γνωστή, αλλά και που τίποτα δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη της Disney.

Νεανικό ρομάντζο, εύκολο μελόδραμα, μονοδιάστατοι ρόλοι, ταξικές διαφορές που δημιουργούν εμπόδια στην αγάπη και ο απαραίτητος δαιμόνιος κακός που θέλει να καταστρέψει τα πάντα κάτι που όλοι ξέρουμε ότι δεν θα γίνει είναι όλα εδώ. Ο «Αλαντίν» δεν κάνει καμιά προσπάθεια να ενηλικιωθεί ως ιστορία, απευθύνεται ξεκάθαρα σε ένα παιδικό και νεανικό κοινό με τα τραγούδια που πλαισιώνουν την υπόθεση, άλλωστε πρόκειται για μιούζικαλ, γραμμένα τα πιο πολλά από τον Alan Menken και τους Pasek και Paul να αποτελούν το μόνο δείγμα πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας στην ταινία με αρκετά από αυτά να ακούγονται ευχάριστα. Βέβαια αν και όλη η ταινία έχει την λογική ενός παρατεταμένου βίντεο κλιπ τοποθετημένο σε ένα χλιδάτο μέρος της Ανατολής, αυτό γίνεται γελοία προφανές στις σκηνές τραγουδιού, όπου σε ένα τραγούδι της Γιασμίν η ίδια γυρνάει στην κάμερα συμπεριφερόμενη σαν ποπ τραγουδίστρια σε βίντεο κλιπ. Στήνει βέβαια ένα εντυπωσιακό σκηνικό με πολύ ωραία εφέ και σίγουρα κατορθώνει αυτό που εν τέλει φαίνεται να είναι ο στόχος της, να κάνει το παιδικό-εφηβικό κοινό να διασκεδάσει εύκολα-και μόνο αυτό.

Πρώτη δημοσίευση: 23 Μαΐου 2019, 18:53
Ενημέρωση: 30 Μαΐου 2019, 12:43
Τίτλος:
Aladdin (Αλαντίν)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
128
Εταιρία διανομής: 
Release: 
23 Μαϊου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos