Σύνοψη: H ιστορία ακολουθεί τον αστροναύτη Ρόι ΜακΜπράιντ (Μπραντ Πιτ) καθώς ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν.

Άποψη: Οι ταινίες του Τζέιμς Γκρέι σχεδόν πάντα καταφέρνουν και ξεγελούν: ενώ σχεδόν πάντα διαθέτουν αρχικά μια προσεγγιστική σκηνοθετική ματιά κλασσικισμού, στην πορεία εξελίσσονται σε όμορφα κινηματογραφικά στοιχήματα με φιλοσοφική βάση που άλλοτε αποδεικνλυεται σθεναρή και άλλοτε αδύναμη και πεπερασμένη. 

Στο "Ad Astra" δανείζεται από παντού: ελάχιστο (δεν μπορεί και περισσότερο...) από την μεγαλοπρέπεια του "2001, Οδύσσεια του διαστήματος", κάμποσο από το μεταφυσικό άγχος του "Solaris", ολίγο από την ψυχαναλυτική τάση του "Contact", αλλά και αρκετό από τον εντυπωσιασμό στην προσπάθεια επιβίωσης του Gravity". Προσπαθεί λοιπόν να σκιαγραφήσει μια υπαρξιακή περιπέτεια αυτογνωσίας, με ενδιαφέρουσες προθέσεις, διστάζοντας όμως να καταλήξει αν θα πορευθεί με τον αθρώπινο παράγοντα και τα συναισθήματα που γεννά, ή την φιλοσοφική προέκταση των αναζητήσεων του ανθρώπινου νου. 

Παραμένει αναποφάσιστος μέχρι το τέλος και αποτυγχάνει τελικά παντού, έστω και αν η ερμηνεία του Μπράντ Πιτ είναι πραγματικά καλή, καθώς έχει δουλέψει υπέροχα τις σιωπές του και τις έχει παντρέψει τρομερά ομογενοποιημένα με το εκφραστικό πρόσωπό του. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που το voice over σε ταξιδεύει κάποιες άλλες που δείχνιε εξαντλητικό, επίσης 1-2 σκηνές δράσης (ειδικά αυτή με το κυνηγητό στην Σελήνη) που μοιάζουν να κινηματογραφήθηκαν από άλλον άνθρωπο, ενδεχόμενο που μοιάζει να συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες, καθώς το φιλμ υπέφερε στο post production για σχεδόν 2 χρόνια και σίγουρα σε αυτό διάστημα δείχνουν να "επιβλήθηκαν" κάποιες σκηνές σαν την προαναφερόμενη, προφανώς επί τούτου ώστε να αποκτήσει το φιλμ μια εμπορική πινελιά απτής αίσθησης περιπέτειας που είναι αμφίβολο αν χρειαζόταν.

H space opera του Γκρέι μας ζητάει να δεχθούμε αρκετά πράγματα αμάσητα με βάση την φυσική, αλλά την ίδια στιγμή λίγες είναι οι φορες που καταφέρνει την ίδια στιγμή να μας ταξιδέψει πραγματικά, ώστε να του τα συγχωρήσουμε.

Πρώτη δημοσίευση: 20 Σεπτεμβρίου 2019, 01:40
Ενημέρωση: 26 Σεπτεμβρίου 2019, 15:04
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Ad Astra
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
122
Εταιρία διανομής: 
Release: 
19 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Orion and the dark

Orion and the dark

Θα το βρείτε: Netflix

9 χρόνια μετά το Anomalisa, o Τσάρλι Κάουφμαν βάζει τους φόβους και τις εμμονές...
1ώρα
imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos