Να λοιπόν που φτάσαμε στην εποχή όπου μια ταινία ερωτικού περιεχομένου η οποία απευθύνεται (σχεδόν) αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό, μπορεί να χαρακτηριστεί critic-proof. Άλλωστε, μιλάμε για μια ταινία της οποίας η εγχώρια προπώληση εισιτηρίων είχε ξεπεράσει τα 20.000 σχεδόν δέκα μέρες προτού αυτή φτάσει στις αίθουσες. Κι όλο αυτό, χωρίς καν να λογαριάσουμε το γεγονός ότι κάνει πρεμιέρα την εβδομάδα του... Αγίου Βαλεντίνου.
Και αφού ήδη έχετε σχηματίσει στο μυαλό σας την εικόνα του πανζουρλισμού που αναμένεται να επικρατήσει τις επόμενες ημέρες στις αίθουσες όπου θα παίζεται, ας προχωρήσουμε στο “παρασύνθημα”. Και, πιο συγκεκριμένα, στο αν τελικά η ταινία αξίζει τα λεφτά της.
Η αλήθεια είναι πως την περίμενα πολύ χειρότερη – επιπέδου “Twilight” χειρότερη. Όμως, τόσο η εμπνευσμένη επιλογή της Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον (“Nowhere Boy”) πίσω από την κάμερα, όσο και το επιτυχημένο, τελικά, casting της Ντακότα Τζόνσον και του Τζέιμι Ντόρναν στους ρόλους της Αναστάζια Στιλ και του Κρίστιαν Γκρέι, οι οποίοι και μια χαρά χημεία έχουν μεταξύ τους και μια άνεση τη βγάζουν στις σκηνές όπου κυριαρχεί το kinky sex (με την πρώτη να κυκλοφορεί πολύ περισσότερη ώρα άνευ ρούχων σε σχέση με τον δεύτερο...), καθιστούν το “Fifty Shades of Grey” μια κινηματογραφική πρόταση η οποία μέσες-άκρες θα ικανοποιήσει το target group της, χωρίς παράλληλα να απωθήσει όσους βρεθούν με το... ζόρι στην αίθουσα.
Δίχως να είναι όσο τολμηρή θα περίμενε κανείς με βάση τα όσα έχει διαβάσει, ακούσει ή δει στα διάφορα trailers και μουσικά videos που την προμοτάρουν (υπάρχουν στιγμές όπου η σκηνοθέτρια μας αφήνει με την... όρεξη), αλλά και χωρίς να αποφεύγει να δείξει, αλλά και να μιλήσει για πράγματα που σπανίως συναντάς σε (τόσο) mainstream παραγωγές, όπως τα όσα διαδραματίζονται εντός του περίφημου “playroom” του σαδιστικών ορέξεων κυρίου Γκρέι ή η εξόχως απολαυστική διαπραγμάτευση του συμβολαίου εχεμύθειας και υποταγής στο meeting room του μεγάρου του, η πολυσυζητημένη αυτή μεταφορά του πρώτου από τα εξαιρετικά μοσχοπουλημένα διεθνώς αναγνώσματα της E. L. James αποτελεί ένα καλοστημένο, ιδιαίτερα καλωπισμένο αισθηματικό δράμα με ποικίλες πινελιές εύστοχου χιούμορ, που καταφέρνει ως ένα σημείο να μας κάνει να ενδιαφερθούμε για την ιδιόρρυθμη σχέση ανάμεσα στην άβγαλτη φοιτήτρια και τον βιτσιόζο μεγαλοεπιχειρηματία. Άλλωστε, η 48χρονη σκηνοθέτρια σε συνεργασία με την σεναριογράφο Κέλι Μαρσέλ βάζουν τα δυνατά τους, ώστε οι -κατά κύριο λόγο- γλυκανάλατες ατάκες που ξεστομίζουν οι ήρωές τους να ηχούν όσο το δυνατόν πιο “αληθοφανείς”, κάτι το οποίο φέρουν εις πέρας και με την πολύτιμη συμβολή του ταλαντούχου πρωταγωνιστικού διδύμου.
Από κει και πέρα ωστόσο, έχεις διαρκώς την αίσθηση πως αν απουσίαζε εντελώς το “πιπεράτο” περιεχόμενο το “Fifty Shades of Grey” θα αποτελούσε μια ακόμη λίγο-πολύ προβλέψιμη ιστορία μιας μοντέρνας “Σταχτοπούτας” η οποία ερωτεύεται τον γοητευτικότατο, βαθύπλουτο και αυτοδημιούργητο πρίγκιπα, ο οποίος μπορεί να μην έρχεται καβάλα στο ολόλευκο άτι, αλλά διόλου δεν την χαλάει όταν της προτείνει να πεταχτούν ως το Σιάτλ με το... ελικόπτερό του (για κότερο δεν ξέρω, μη με ρωτάτε).
Επίσης, η μελοδραματική στροφή στην τελευταία πράξη της ταινίας, η οποία και οδηγεί στο -μάλλον- απότομο (αν και δικαιολογημένο, καθώς λογικά θα υπάρξει τουλάχιστον μια ταινία ακόμη) φινάλε, φέρνει στο νου κάτι αντίστοιχο που είχε συμβεί στο πρώτο -και αναλόγου ντόρου και target group- “Sex and the City”, όπου η ταινία ήταν σαν να έχανε ξαφνικά τον δρόμο της. Παράλληλα δεν σου βγαίνει στιγμή από το μυαλό το πόσο πιο προκλητικές και ουσιώδεις εξακολουθούν να φαντάζουν μπροστά της ταινίες όπως οι “9 1/2 Εβδομάδες” ή ακόμη και η “Άγρια Ορχιδέα”.
Από soundtrack, πάντως, το “Fifty Shades of Grey” σκίζει (Παπακαλιάτη... στήσε αυτί)!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων