Αφασική αμεσότητα
Τοποθετημένη σωστά και με ασφάλεια στην ηλικία εκείνη που η ερωτική διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται με τη χλεύη του αξιοπερίεργου και όχι με τις πέτρες, τo Tomboy είναι ένα σύμπαν στο οποίο οι μεγαλύτερες ηλικίες απέχουν και επεμβαίνουν δραστικά στο σημείο εκείνο όπου το δράμα δείχνει κάθαρση. Στο ενδιάμεσο, ένας παιδικός απολαυστικός μικρόκοσμος κρατά σταθερό το ενδιαφέρον με την όμορφη ρουτίνα του, το πλησίασμα ανάμεσα στη Λορ και τη Λίζα είναι υποδειγματικότατο και την παράσταση κλέβει η αξιολάτρευτη Ζαν Ντισόν, με αφασική αμεσότητα που πλειοδοτεί αφάνταστα στα υπέρ της ταινίας.
Η χημεία των τριών βασικών χαρακτήρων που έρχεται αντιμέτωπη με τον ενήλικο τρόμο της συνέπειας των πράξεων και του αναίσθητου και εκ του ασφαλούς οπαδιλικίου των υπόλοιπων παιδιών είναι αρκετή και άξια να ιδωθεί και αν υπάρχει ένα στοιχείο που γειώνει τον ενθουσιασμό, έχει να κάνει με την αναλυτική τσιγκουνιά και την ελάχιστη δράση που σε μόλις 82 λεπτά τo Tomboy βρίσκει χώρο να ασχοληθεί.
Παναγιώτης Ευσταθιάδης (6/10)
Άσε το διαφορετικό να μπει
Ένα αγοροκόριτσο που έχει ερωτήματα να απαντήσει, κι αν απαντά κάποια, εμείς εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε για άλλα πολλά. Πείραμα που φοβίζει, εκδοχή που απωθεί, που δε θα το παίζουν τα παιδιά όταν το μάθουν. Το αγοροκόριτσο δεν είναι ομοφυλόφυλη, δε διαθέτει ταμπέλα. Είναι ο τίτλος αυτός ένας ελαφρύς χαρακτηρισμός που χρωμάτισε εκείνα τα κορίτσια που ήθελαν να παίζουν με αγόρια στα μικρά τους. Γιατί απλά η φαντασία τους και η εσωτερική τους ελευθερία τους επέτρεπε να μιλούν στους συμμαθητές τους χωρίς απώτερο σκοπό, να αναμετριούνται για πλάκα μαζί τους. Να μη φοβούνται το ίδιο τους το σώμα, κι ας μη διδάχτηκαν ακόμα το όριο μεταξύ του δέρματός τους και του άλλου.
Κάτι πρωτόγνωρο τις οδήγησε για μια παράξενη στιγμή να αψηφήσουν τα όρια και να συγχωνευτούν στην ίδια άβολη καρέκλα, θηλυκή και αρσενική πλευρά. Και όπως ενορχηστρωμένα άνοιξε ο δρόμος, έτσι ο Άλλος που προστατεύει ανοίγει μια πόρτα και κλείνει κάτι, σπρώχνοντας λιγάκι στο υπόγειο. Δημιουργείται καινούρια εικόνα στον καθρέφτη, είδωλο στη φύση, με τα ψήγματα του σκοτεινού, που οδηγήθηκε στο υπόγειο, αλλά με χαμόγελο η Λωρ θυμάται ότι είναι πάντα εκεί, στο κουτί που την έχει φυλάξει. Η γυναικεία ταυτότητα διασώζεται, υπάρχει ασφάλεια. Ένα παιδί ενσαρκώνει το θηλυκό και το γυναικείο ταυτόχρονα, ενώ η μικρή καμπυλωτή αδερφή δοκιμάζει να μουντζουρωθεί υπό τους ήχους αυτοσχέδιας πειραματικής μουσικής και γίνεται ο αδύναμος καταλύτης για την αποκάλυψη ενός αληθινού ψέματος διπλού ονόματος.
Η μικρή Λωρ ως Μικαέλ ξαναγεννιέται δυναμική, κερδίζει το φιλί από μια μικρή γυναίκα, που τόσο της θυμίζει τη μαμά της για να τη διεκδικήσει, την κερδίζει, ή η άλλη την αφήνει να την κερδίσει, με το αζημίωτο φυσικά. Υπάρχει λοιπόν κόστος στην ευτυχία δίχως όριο, είναι το μάγουλο που δέχεται χαστούκι από τη μάνα, που θα ‘θελε να χαστουκίσει τον εαυτό της, επειδή η ίδια διάλεξε να αποφύγει να κοιτάξει την άλλη πλευρά του προφίλ της κόρης της. Επειδή όμως η μάνα έχει μάθει να παίζει σε ριγκ με ελαστικά σκοινιά, με οπές ελευθερίας, μιλά. Και λέει ότι έχουν αρχίσει μία πορεία σε ένα δάσος που το δρόμο τον σημαδεύουν με ψίχουλα.
Στο τέλος της τους περιμένει ο τρυφερός και λίγο σαστισμένος, αβέβαιος πατέρας. Μία ανδρόγυνη οικογενειακή έλλειψη και όχι κύκλος που έχει γίνει από όλα τα μέλη αποδεκτή. Μέσα από την έλλειψη γεννιούνται τα ονόματα που κάνουν τα πλάσματα υποκείμενα. Δυστυχώς, δεν αποφεύγεται το χλιαρό déjà vu του art indie cinema, με τα χρώματα του Harmony. To ερώτημα φόρος τιμής ή αναφορά αρχίζει και ξεθωριάζει. Είναι κανείς πια στην αναμονή για αλλαγή ύφους σε τόσο όμορφα και με ποιητικές προθέσεις φιλμ… Τελικά, εκεί μέσα στο δάσος, το μπλε φόρεμα δίνει τη θέση του στο κόκκινο φούτερ και στάση ζωής της hard candy Ellen Page. Γυναίκας στη φύση με δύναμη που θυμίζει αμυδρά κάτι από έναν ζεστό πατέρα.
Εύη Αβδελίδου (7/10)
www.thinkingonfilms.blogspot.com
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων