Tabu

Μετά-αποικιοκρατικό oνειρικό λαβ στόρι

H εκκεντρική ταινία του Μιγκέλ Γκόμεζ είχε μια πολύ καλή φεστιβαλική πορεία πέρυσι κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο των κριτικών στην Μπερλινάλε του 2012 ενώ αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Πορτογαλίας για τα φετινά Όσκαρ. Στο MOVE IT είχαμε αναφερθεί στο φιλμ με ευκαιρία την συμπερίληψή του στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς του Cahiers du Cinema.

Και πρόκειται για μια πραγματικά πρωτότυπη ταινία, είναι δε ακριβώς η ιδιαίτερη προσέγγιση στη φόρμα που δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό καθώς ο σκηνοθέτης επιλέγει εντυπωσιακό ασπρόμαυρο και χωρίζει το φιλμ σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους μέρη - ένα που περιέχει διαλόγους και το δεύτερο που κυριαρχείται από υπνωτικό voice-over - για να διηγηθεί μια ερωτική ιστορία που είναι ταυτόχρονα νοσταλγική αλλά σε στιγμές μοιάζει και με παρωδία. Έτσι επιλέγει να μανιπουλάρει την πλοκή και στην πορεία κρύβει εντέχνως τα νοήματά της στη λυρική ατμόσφαιρα, στην προσεκτικά εμβόλιμη μουσική και στο tribute σε κλασικές εξωτικές ταινίες κυρίως την ομώνυμη του 1931 σκηνοθετημένη από τον Μουρνάου κάνοντας ταυτόχρονα και ένα σχόλιο για τη σχέση της Πορτογαλίας με το αποικιακό της παρελθόν.

'Ολα αυτά καλά είναι και σπρώχνουν τα όρια της arthouse κινηματογραφίας στη σφαίρα της σινεφίλ απόλαυσης, αλλά η ταινία σίγουρα δεν είναι για όλους καθώς ευνοεί την τεχνική αρτιότητα εις βάρος της αφηγηματικής γραμμικότητας. Ο θεατής που δε διαθέτει υπομονή αργά ή γρήγορα θα μπερδευτεί μιας και το φιλμ ποντάρει στην ποιητική επικοινωνία και τη συναισθησία. Εκείνος ωστόσο που θα ενώσει τα κομμάτια αυτού του κινηματογραφικού παζλ, είναι σίγουρο πως στο τέλος θα μείνει ευχαριστημένος, αν μη τι άλλο από τη συναισθηματική ένταση του έργου που απορροφά την προσοχή αποζημιώνοντας με ονειρώδη μακαριότητα.

Μιχάλης Κωνσταντέλλης