Shelter

To σύνδρομο του πρωταγωνιστή

Η Κάρα είναι πολύ ψυχίατρος και το δείχνει. Αφού ξεκινά η ταινία χαίρεσαι που ξέρεις ότι κάτι αναπάντεχο θα συμβεί και τα πρώτα στοιχεία δίνουν την εντύπωση ενός καλοστημένου ψυχολογικού θρίλερ. Ο νέος ασθενής έχει ιδιότυπη συμπεριφορά και συγκεκριμένα συμπεριφορές και το σενάριο δείχνει εύστοχο και ενδιαφέρον. Η Μουρ κουμπώνει ωραία στο ρόλο και ο Μέγιερς δείχνει το ταλέντο του αλλά κάπου εκεί το ψυχολογικό θρίλερ αρχίζει να ρέπει προς το μεταφυσικό και αρχίζω να ενοχλούμαι. Ακολουθεί το γνωστό ποίημα για την πίστη και όπως συμβαίνει τώρα τελευταία (The Rite, Priest) έστω για λίγο νομίζεις ότι βλέπεις προπαγάνδα του Βατικανού.

Και δεν τελειώνει εκεί αφού ο κίνδυνος αρχίζει και πλησιάζει ταχύτατα την Κάρα και την οικογένεια της όπου το μεταφυσικό θρίλερ μεταλλάσσεται σε μεταφυσική ταινία τρόμου. Οι σκηνοθέτες και παραγωγοί του φιλμ ξέρουν τα κόλπα ιδιαίτερα σε αυτήν την κατηγορία και επιτυγχάνουν στιγμές συνηθισμένης αγωνίας. Και φυσικά δείχνουν ότι πάσχουν από το σύνδρομο του πρωταγωνιστή και τελικά αντιμετωπίζεις το φινάλε μιας διαφορετικής ταινίας από αυτήν που ξεκίνησες να βλέπεις.

Γιάννης Τσάκαλος (2/5)

Η Τζουλιάν Μουρ και ο ΓΑΠ

Άντε και πες η αρχή είναι και ατμοσφαιρική και καλογυρισμένη και βλέπεις και την Τζουλιάν Μουρ και λες "ε, δεν μπορεί, θα είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και δεν θα υποτιμά τη νοημοσύνη σου". Έπεσες στην παγίδα, αγαπητέ. Διότι επειδή η αρχή είναι συμπαθητική, θα καθήσεις να το δεις όλο και τότε θα υποστείς κάθε στερεότυπο που μπορείς να φανταστείς, θα μπλέξεις με μαύρες μαγείες και σατανισμούς και τελικά θα αναρωτηθείς "μήπως η Τζουλιάν Μουρ έχει οικονομικά προβλήματα σαν τον ΓΑΠ; Χρωστάει σε κανέναν τοκογλύφο και μαζεύει χαρτζιλίκια;". Διότι αλλιώς, δεν εξηγείται η συμμετοχή της σε μια ταινία που το ταβάνι της θα έπρεπε να είναι μια straight to dvd release.

Απόστολος Κίτσος (1/5)