Rush

Ιλουστρέ αθλητικό δράμα

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης από τον Ρον Χάουαρντ. Φαντεζί παραγγελιοδόχος μεγάλων αμερικανικών στούντιο, με ικανότητα στην διεύθυνση των ηθοποιών (όντας και ο ίδιος ένας από αυτούς), αλλά χαρακτηριστική... κενότητα στην ουσία της κινηματογράφησής του και αγιοποίηση των πρωταγωνιστών του, πέρα από την γυαλάδα και την λάμψη της συνήθως υψηλού επιπέδου παραγωγής των ταινιών του. Μια φιλμογραφία του που περιλαμβάνει μέτριες και υπερεκτιμημένες ταινίες (Apollo 13, Ransom, A beautiful mind, Cinderella man, The Davinci Code, Angels & Demons), με μοναδική εξαίρεση το (ακριβώς αντίθετο) υποτιμημένο Fρost/Nixon.

Το "Rush" μη φανταστείτε ότι διαφέρει και τρομερά από τα παραπάνω γνωρίσματα της σκηνοθετικής του ιδιοσυγκρασίας, τουλάχιστον όμως διαθέτει δύο ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που έχουν μελετήσει καλά της μυθικές μορφές της F1 που υποδύονται, ενώ και το σενάριο του Πίτερ Μόργκαν (υπεύθυνος και για το Frost/Nixon) είναι δυναμικά στημένο κολακεύοντας την κάμερα του Χάουαρντ, αν δεν αποφεύγει κάποιες "ευκολίες".

Ο -Thor- Χέμσγουορθ είναι πολύ καλός σαν playboy Τζέιμς Χαντ: κωλοπαιδαράς, με χιούμορ και καλή καρδιά, λαχτάρα για τη νίκη, αλλά με τίμια μέσα. Ο Μπρουλ κλέβει την παράσταση σαν ο επίμονος ορθολογιστής και ακούραστος τελειομανής Νίκι Λάουντα με διαπεραστική ματιά, αν και κάποιες over the top γκριμάτσες γραφικότητας.

Τι μένει; Μια νευρώδης, αν και αρκετά βιντεοκλιπίστικη και σε σημεία φλύαρη σκηνοθεσία, μια λουστραισμένη ματιά-φόρος τιμής στα 70s, αλλά και μια σχεδόν ολοκληρωτική απουσία αίσθησης της οδηγικής καύλας και του "πυρετού" της F1 (οι φανατικοί θα καταλάβουν τι γράφω) σε μια αναπάντεχη αδυναμία του Χάουαρντ να "μυρίσει λίγο βενζίνη" και να ακούσει λίγο θόρυβο από τα "τέρατα" που κρύβουν μέσα τους οι κινητήρες των μονοθεσίων, κινηματογραφώντας σχεδόν αποσπασματικά τα κομμάτια των αγώνων. Και όμως, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του...

Απόστολος Κίτσος