Prometheus

Μια νέα/παλιά μυθολογία

Οπωσδήποτε δύσκολη η αποστολή του Ρίντλεϊ Σκοτ σ’ αυτήν την ταινία. Πώς να επανασυστήσει χαρακτήρες, πλοκή και θέματα, που τον έκαναν σινεφίλ Θεό πριν από τρεις δεκαετίες, στο σύγχρονο κοινό του διαδικτύου που δεν έζησε την κινηματογραφική έξαψη του Alien/1979; Πρώτ’ απ’ όλα διαχειριζόμενος το καινούργιο υλικό με προσοχή και συνδέοντάς το με το παρελθόν θα απαντούσαμε και αυτό ακριβώς κάνει ο σκηνοθέτης στον Προμηθέα.

Έτσι το φιλμ βρίθει αναφορών, συμβολισμών και διαλόγων που κινητοποιούν το μυαλό και τη μνήμη των παλαιών fans. Το στόρι είναι επίσης οικείο οπότε το σενάριο δεν αναλώνεται σε εξηγήσεις (δυστυχώς αυτό λειτουργεί και ως μπούμερανγκ μερικές φορές), αλλά βοηθά στο να αποκτήσει το φιλμ ρυθμό και να γίνει πιο προσβάσιμο στους νέους θεατές που ήδη γνωρίζουν ότι πρόκειται για prequel. Ο ώριμος θεατής λοιπόν δε θα καταλάβει ότι παρακολουθεί μια πρωτόγνωρη εμπειρία μα ένα έργο φτιαγμένο από έναν εκπληκτικό τεχνίτη - φωτογραφία, σετ ντιζάιν και cgi είναι γκαραντί - που μπορεί να μην συναρπάσει το μυαλό αλλά σίγουρα θα εξιτάρει τις αισθήσεις του.

Και εκεί κάπου μπορεί ένας κριτής να σταματήσει την ανάλυση διότι πέρα από την εντυπωσιακή παραγωγή και το καστ που προσπαθεί (ο Φασμπέντερ κλέβει την παράσταση εδώ), οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται επαρκώς (οπότε και το ενδιαφέρον μας γι’ αυτούς) και κυρίως δεν υπάρχει ένα νοηματικό συμπέρασμα, «δεν υπάρχει τίποτα» όπως χαρακτηριστικά ακούγεται στην ταινία, που θα ενώσει τις τελίτσες, παρά μια αναβολή ως την επόμενη ταινία αυτής της νέας/ παλιάς μυθολογίας

Μιχάλης Κωνσταντέλλης (7/10)

Με το στόμα ανοικτό από το εφέ, αλλά...

Συμβαίνει όταν περιμένεις με ανυπομονησία μια ταινία τελικά η φαντασία σου να κάνει τη ζημιά. Διότι ο Σκοτ κάνει μεν ότι χρειάζεται για να σε αφήσει με το στόμα ανοικτό σε επίπεδο εικόνας αλλά πάντα θέλεις περισσότερα, ιδίως στο Prometheus όπου η πλοκή σε μεγάλο βαθμό έχει γνώριμη βάση και σχετικά γρήγορά όσα συμβαίνουν είναι σχεδόν αναμενόμενα.

Όμως ψοφάς να τα δεις γιατί παρότι αναμενόμενα περικλείουν κινηματογραφικό μεγαλείο και CGI που βάζει φωτιά στα ματάκια σου ενώ και το 3D είναι εξαιρετικό. Όσον αφορά το κάστινκ η μεγάλη στιγμή είναι η επιλογή του Φασμπέντερ που δίνει ρέστα και δείχνει να κουμπώνει σε όλο το ύφος της ταινίας ενώ το υπόλοιπο επιτελείο με αρχηγό την Νούμι Ραπάς - που δίνει ερμηνεία κατώτερη των προσδοκιών - δεν ανταποκρίνεται με την ίδια επιτυχία.

Ίσως η υπόσχεση της συνέχειας που αφήνει το φινάλε να ενισχύει το εφέ που σου αφήνει η ταινία.

Γιάννης Τσάκαλος (6/10)