Πατέρας αφέντης (1977)

Το ιδεώδες σινεμά

Μετά την επανέκδοση της «Κάλπικης λίρας» φαίνεται ότι η τύχη μας χαμογελά και αυτή την εβδομάδα, πάλι λόγω μιας επανέκδοσης. Και δεν μιλάμε για φύρα αλλά για το «Πατέρας Αφέντης» των αδελφών Ταβιάνι. Αυτοί οι δύο άνθρωποι με τις ταινίες τους υπερέβησαν τον νεορεαλισμό και το Padre Padrone είναι η ταινία με την οποία γίνονται πασίγνωστοι - και για το βραβείο που πήρε στις Κάννες το 1977.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία ενός βοσκού από την Σαρδηνία οι αδελφοί Ταβιάνι παραδίδουν ένα φιλμ με περίσσευμα σοβαρότητας, απλότητας και υψηλής αισθητικής. Λίγα λόγια αλλά εικόνα που μιλάει στο μυαλό και την καρδιά με ευθύ τρόπο, χωρίς εντυπωσιακούς ψευδοσυμβολισμούς που έγιναν τόσο της μόδας. Ο πρωταγωνιστής γίνεται δέκτης μια πατριαρχικής συμπεριφοράς που η βάση της όχι απλά δεν κρύβεται με τον τρόπο που κινηματογραφούν οι Ταβιάνι αλλά γίνεται ξεκάθαρα κατανοητή χρησιμοποιώντας απλά και μόνο την πραγματικότητα.

Μοναδική φιγούρα ο Omero Antonutti που χάρη και στην υποκριτική του μαεστρία φτιάχνει το αρχέτυπο του πατριάρχη που σε οδηγεί στην κόλαση στηριζόμενος σε καλές προθέσεις. Καλή πρόθεση σε προ-αστικές συνθήκες ζωής σημαίνει απλά επιβίωση. Για χάρη της οικογένειας διαλύει την παιδική ηλικία του Γκαβίνο (το όνομα του πρωταγωνιστή) αλλά ο Γκαβίνο επίμονος και μαχητής τα καταφέρνει και σπουδάζει παρότι είναι αγράμματος μέχρι 20 ετών.

Τίποτα περιττό, ωραία φωτογραφία, προσεγμένο κάστινγκ σε υπερθετικό βαθμό και το κυριότερο: σκέψεις αληθινές και δυνατά συναισθήματα κυρίως μέσα από την εικόνα. Το ιδεώδες σινεμά…

Γιάννης Τσάκαλος