Midnight in Paris

Η Βelle Epoque του Γούντι

Όχι, ο Γούντι Άλεν δεν βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό, όπως έσπευσαν να δηλώσουν ενθουσιασμένες (ή μάλλον παρασυρμένες από την ονειρική ατμόσφαιρα του φιλμ) πολλές γραφίδες του εξωτερικού που είδαν την ταινία στις Κάννες. Μικρή σημασία έχει όμως κάτι τέτοιο και μάλλον καλύτερα. Διότι, με το «Midnight in Paris» δημιούργησε ένα φιλμ που στάζει γλύκα, όνειρο, νοσταλγία και ρομαντισμό χρησιμοποιώντας το ιδανικότερο backround για να ξεδιπλώσει τον καμβά των συναισθημάτων για τους ήρωές του.

Το θέμα του αλλοπαρμένου Αμερικανού σεναριογράφου που βρίσκεται για διακοπές στο Παρίσι με την σύζυγό του, που θέλει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα σαν συγγραφέας και που χάνεται τα βράδια σε έναν φανταστικό κόσμο που τον επιστρέφει στην αγαπημένη του δεκαετία του ’20 γνωρίζοντας από κοντά τους λογοτεχνικούς του ήρωες, είναι μια από τις περισσότερο feelgood ιστορίες που θα δεις στην μεγάλη οθόνη την τελευταία δεκαετία. Ανάλαφρη σαν πούπουλο, αλλά και τόσο μαγικά κινηματογραφημένη και φωτογραφημένη που θα ξεχαστείς, θα σιγοτραγουδήσεις ορισμένα από τα jazz μοτίβα που ακούγονται αδιάλειπτα και όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα έχεις ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Ο Γούντι δεν ανακαλύπτει τον τροχό, έχει άλλωστε αφήσει πολλές αλήθειες για τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις εμμονές του σύγχρονου ενήλικα σαν παρακαταθήκη με τις ταινίες του, για τις επόμενες γενιές.

Εδώ δείχνει να έχει αγαπήσει λίγο περισσότερο την ίδια την ζωή και την γεμίζει με όνειρα και αισιοδοξία, με αλέγκρα ματιά, με αποτέλεσμα μια από τις πιο χαριτωμένες ταινίες του εδώ και πολλά χρόνια. Και με τον Όουεν Ουίλσον να αποδεικνύεται σοφή επιλογή και δυνητικά να σε σαγηνεύει με το ημι-θλιμμένο του παρουσιαστικό που παντρεύει με την έκπληξη από χαρά μικρού παιδιού που φωτίζει συχνά πυκνά το πρόσωπό του. Και αυτός και το υπόλοιπο (λαμπερό όπως πάντα) καστ είναι αξιοθαύμαστοι, διότι σε μια ταινία κομμένη και ραμμένη για σατιρική υπερβολή και πρόζα, αυτοί κρατούν το μέτρο και της προσδίδουν ένα χαμηλότονο προφίλ που τόσο της ταιριάζει...

Απόστολος Κίτσος (7/10)

Long play χωρατό

Πάνω σε μια ιδέα που μερικές δεκαετίες πριν θα του ήταν αρκετή για έναν ισορροπημένο στοχασμό γύρω από την αίγλη οτιδήποτε πεπερασμένου και τη δυναμική που - δικαίως -ασκούν λογοτεχνήματα και έργα μεγάλου ειδικού βάρους, σε εποχές καλλιτεχνικά άνυδρες σαν και τη δική μας, ο Γούντι σε σχετική φόρμα μετά τους πρόσφατους τραγέλαφους της προηγούμενης πενταετίας επιστρέφει με ένα long play χωρατό που όσο ευχάριστο και να το βρεις, φεύγει από τη μνήμη με την ίδια ευκολία που ο Γκιλ καταφέρνει να επισκέπτεται την αγαπημένη του εποχή. 

Σαφέστατη η άνεση με την οποία ένας ανήσυχο μυαλό βρίσκει περισσότερα να τον δένουν με εποχής δοκιμασμένες και καλλιτεχνικά έγκριτες όπως και η πανορθολογιστική άποψη του Άλεν ότι ζούμε στο τώρα και επομένως αυτούς τους κατά φαντασίαν δεσμούς πρέπει να τους αφήσουμε στην άκρη αν θέλουμε να ευτυχίσουμε σε πραγματικό χρόνο, το θετικά όμως του Midnigjht in Paris τελειώνουν κάπου εδώ. Το δραματουργικό ενδιαφέρον σέρνουν οι αναφορές και τα trivia στο έργο και τις συμπεριφορές διασημοτήτων της παγκόσμιας τέχνης μέσα από ένα προβλέψιμο αλλά εύθυμο ανεκδοτολόγιο ελάσσονος ατάκας, τυπικό ενός ανθρώπου έχει βάλει τη δική του τέχνη σε αυτόματο πιλότο και την αναπαράγει έτσι από συνήθεια.

Το ότι προικίζει δε με τις νευρώσεις του ηθοποιούς, που δε ταιριάζουν στο σύμπαν του -άλλο που αυτοί υποστηρίζουν με αξιοπρέπεια τα κωμικά δρώμενα-  θλίβει ακόμα περισσότερο για το δεδομένο ότι ο άνθρωπος που κατάφερε όσο λίγοι να επικοινωνήσει την αστική νεύρωση με ρυθμό και ευστοχία, συνεχίζει να το κάνει πληκτικά, άψυχα και χωρίς την αίσθηση κανενός επείγοντος.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης (4/10)