Le nom des gens ( Πες μου το όνομά σου ) - Κριτική

Le nom des gens

(6 / 10). Η νεαρή και εξωστρεφής Μπάγια ζει τη ζωή της σύμφωνα με το κλασικό μότο "Κάνε έρωτα, όχι πόλεμο". Πηγαίνει στο κρεβάτι με τους πολιτικούς της αντιπάλους, ώστε να τους κερδίζει με το μέρος της- μια μέθοδος που φέρνει αποτελέσματα. Μέχρι που κάποια στιγμή γνωρίζει τον 40χρονο Άρθουρ Μάρτιν. Η Μπάγια και ο Άρθουρ είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι σαν χαρακτήρες, αλλά όταν είναι μαζί, κάτι απροσδόκητο συμβαίνει.

Επιδέξιος πολιτικός λόγος

Ευχάριστη κομεντί πάνω στη σύγκλιση δύο αρκετά διαφορετικών θεωριών ζωής, μιας που παίζει στα όρια της καθ’ υπέρβαση ελευθερίας και άλλης μιας που προσπαθεί να είναι “ανθρωπιστικώς” σωστής χωρίς ενεργό δράση. Διχασμένο ανάμεσα στο κοινωνικό λόγο και στην ερωτική ίντριγκα, όταν επιλέγει να μιλήσει πολιτικά το κάνει επιδέξια αλλά με ανεκδοτολογικό χαρακτήρα.

Λίγες φράσεις είναι αρκετές να μας πείσουν για το προφίλ των ανθρώπων, τις ευαισθησίες των οποίων σαφώς θα μοιραστούμε. Από την άλλη μεριά, η ιστορία εξελίσσεται ικανοποιητικά, με μερικά σουρεαλ gang με τους γονείς του Αρτύρ που δίνουν περισσότερο νεύρο. Ενδιαφέρον δείγμα περί σύγχρονης αυτοσχέδιας κομεντί.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης