The Hunger Games: Catching Fire

Πυρ, γυνή και επανάσταση!

Οι «Αγώνες πείνας» έχουν ξεκάθαρο κοινό στο οποίο απευθύνονται. Τους νέους! Τι δουλειά έχουμε τότε εμείς οι «σαράντα και άνω»; Ο λόγος, προφανώς είναι η «καυτή» Τζένιφερ Λόρενς. Οι υπόλοιποι ένα καλοσχεδιασμένο μπλοκμπάστερ στο οποίο όμως οι κοινωνικές και πολιτικές αναφορές, όσο απλοϊκές κι αν φαίνονται, είναι υπεράνω του ρομάντζου και του έρωτα, σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες «νεανικές» ταινίες. Και σίγουρα οι ηθοποιοί. Το «Catching Fire» μπορεί να έχει πλέον στην φαρέτρα του και τον Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν σε ρόλο-κλειδί, και ξανά τους Γούντι Χάρελσον, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ελίζαμπεθ Μπανκς πάντα καλούς, με εξαίρεση τον Λένι Κράβιτζ ο οποίος παίζει λες και διαβάζει –με δυσκολία- χαρτόνια με τις ατάκες του!

Καλύτερο της πρώτης ταινίας, και παρά το γεγονός ότι γνωρίζεις ήδη το «κυρίως πιάτο» της θυσίας νέων στην αρένα των αγώνων, θα ασχοληθεί μαζί του μετά την πρώτη ώρα. Μέχρι εκεί καταφέρνει άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε απλά στα γρήγορα (αλλά ποτέ ρηχά) να σχολιάσει και να καταγγείλει το άδικο και να ετοιμάσει σιγά, σιγά τον ξεσηκωμό. Το «Catching fire» θέλει να είναι μια σοβαρή νεανική ταινία και είναι, όχι μόνο ως στιλ και ερμηνείες αλλά γιατί αυτή είναι η πραγματικότητά της. «Δανείζεται» πλήθος σινεφίλ αναφορών, χωρίς όμως να τις κοπιάρει ξεδιάντροπα και πάνω απ’όλα θέλει να δώσει ψυχή και κίνητρο στους ήρωές της.

O νέος σκηνοθέτης Μάρτιν Λόρενς (I am legend) δεν διαφοροποιείται από το σοβαρό πνεύμα της πρώτης ταινίας, τα πάει περίφημα στις σκηνές δράσης, και παρά τα εντυπωσιακά σκηνικά που περιτρυγυρίζουν τους ήρωες και παίζουν σημαντικό ρόλο (τα εξαθλιωμένα district και η χλιδάτη Capitol) δίνει βάρος σε πολύ κοντινά πλάνα, κυρίως βέβαια της πρωταγωνίστριάς του. Στην εξαιρετική Τζένιφερ Λόρενς στηρίζεται σχεδόν ολόκληρη η επιτυχία του «Hunger Games». Γεννά ένα σωρό συναισθήματα. Συμπόνοια, αποφασιστικότητα, ερωτισμό, απόγνωση, ελπίδα, μαγκιά, φόβο, και όλα αυτά μαζί, την χαρακτηρίζουν σε κάθε σκηνή και σε κάθε βλέμμα της. Στα συν και το σενάριο των βραβευμένων Σάιμον Μποφόι του «Slumdog Millionaire» και τον Μάικλ Αρντ του «Little Miss Sunshine».

Οι δύο ώρες και ένα τέταρτο διάρκεια περνάνε... νεράκι, κι αν υπάρχουν ενστάσεις πως «θα μπορούσαν να συμβούν περισσότερα» σε ταινία χωρισμένη σε 4 μέρη, η υπομονή είναι αναγκαία και λογικά θα αποδώσει.

Γιάννης Λυμπέρης