Κατατονικός και ατάλαντος
Το "Henry's crime" είναι μια off-beat, γλυκόπικρη, intellectuel heist movie, φτιαγμένη και στημένη πάνω στον μελαγχολικό τζαζ ηχητικό καμβά που παραθέτουν οι μουσικές των Sharon Jones and the Dap Kings, η οποία δεν απογειώνεται -δυστυχώς- ποτέ (για φαντάσου: ο πρωταγωνιστής μόλις βγαίνει από την φυλακή, επιλέγει να ληστέψει την τράπεζα για την ληστεία της οποίας που δεν έκανε, φυλακίστηκε! Υποσχόμενο, ε?).
Ίσως φταίει σε μεγάλο βαθμό η μονότονη ερμηνεία του (ούτως η άλλως κατατονικού και σαν άνθρωπου, σαν οντότητα γενικά) Κιάνου Ριβς. Και δεν το λέω για το πρώτο μισό της ταινίας όπου υποδύεται έναν ήρωα που ζει σε λήθαργο και δεν αντιδρά σε τίποτα. Εκεί ο Ριβς είναι ιδανικός. Τι συμβαίνει όμως όταν αρχικά συνειδητοποιεί ότι βρίσκει επιτέλους έναν στόχο στη ζωή του, ενώ παράλληλα ερωτεύεται; Απόλύτως τίποτα. Κανένα μειδίαμα, καμία υπόκωφη έκρηξη, καμία βαθμιαία μεταβίβαση από το αδρανές/απαθές στο λαμπερό/ενεργητικό. Συνεχίζει να παίζει με την ίδια μανιέρα, άλλωστε τόσο μπορεί ο άνθρωπος. Και όσο για ερωτική χημεία με την Βέρα Φαρμίγκα; Ας αφήσουμε τα αστεία.
Kαι είναι κρίμα διότι η ατολμία του Ριβς σε συνδυασμό με την αντίστοιχη ατολμία του σκηνοθέτη να κατευθύνει κάπου το εγχείρημά του και εν τέλει να του αποδώσει ταυτότητα, να το χρωματίσει, στερούν από την ταινία κάτι παραπάνω που ίσως και να άξιζε, δεδομένων των πολύ καλών ερημειών των υπόλοιπων τριών πρωταγωνιστών, αλλά και το συμπαθέστατο εύρημα της αντίστιξης της ληστείας με την θεατρική παράσταση Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ. Μια χαμένη ευκαιρία.
Απόστολος Κίτσος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων